Święcica (Białoruś)
52°45′32″N 26°02′26″E/52,758889 26,040556
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja • liczba ludności |
|
| Kod pocztowy |
225386 |
Położenie na mapie obwodu brzeskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
| 52°45′32″N 26°02′26″E/52,758889 26,040556
| |
Święcica (biał. Свяціца, Świacica; ros. Святица, Światica) – wieś na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w rejonie lachowickim, w sielsowiecie Krzywoszyn.
Warunki naturalne[edytuj | edytuj kod]
Święcica leży wśród dużego kompleksu leśnego i terenów podmokłych. W pobliżu położone są jedno z największych jezior na Białorusi Jezioro Wygonowskie (dawniej nazywane Jeziorem Święcickim[1]) oraz Wygonowski Rezerwat Krajobrazowy i Rezerwat przyrody Puszcza Święcicka.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W Rzeczypospolitej Obojga Narodów leżała w województwie brzeskolitewskim, w powiecie pińskim. W 1586 została nadana jezuitom nieświeskim przez Mikołaja Krzysztofa Radziwiłła Sierotkę. Po kasacie zakonu, w 1775 dobra te przypadły Potockim[1]. Odpadła od Polski w wyniku II rozbioru.
W XIX i w początkach XX w. położona była w Rosji, w guberni mińskiej, w powiecie pińskim, w gminie Chotynicze.
W dwudziestoleciu międzywojennym leżała w Polsce, w województwie poleskim, w powiecie łuninieckim[a], w gminie Chotynicze[2]. W 1921 miejscowość liczyła 626 mieszkańców, zamieszkałych w 103 budynkach, w tym 510 Polaków i 116 Białorusinów. 622 mieszkańców było wyznania prawosławnego i 4 mojżeszowego[2].
W marcu 1943 Niemcy spacyfikowali wieś, paląc wszystkie 200 budynków i mordując 106 mieszkańców[3].
Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ do 1920 w powiecie pińskim
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Załuże (11), pow. nowogródzki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 360.
- ↑ a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom VIII – Województwo Poleskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924. ISBN 978-83-254-2578-4.
- ↑ Святица. Белорусские деревни, сожжённые в годы Великой Отечественной войны. [dostęp 2024-05-08]. (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Święcica (2), pow. piński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 685.
- Mapa WIG Lipsk. [dostęp 2024-05-08]. (pol.).
- Publiczna Mapa Katastralna Republiki Białorusi. [dostęp 2024-05-08]. (ros. • biał.).