Э̨

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Э̨
Ilustracja
Informacje podstawowe
Majuskuła

Э̨

Minuskuła

э̨

Podstawowe pismo

cyrylica

Pochodzenie
Oparty na grafemie

Э

Znak diakrytyczny

ogonek

Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Э̨, э̨ – litera rozszerzonej cyrylicy, wykorzystywana dawniej w cyrylickim wariancie alfabetów litewskiego[1] i polskiego. Powstała poprzez połączenie litery Э ze znakiem diakrytycznym ogonek.

Э̨ w cyrylicy polskiej[edytuj | edytuj kod]

Litera Э̨ została wymieniona w cyrylickim alfabecie polskim umieszczonym w książce „Элемэнтар̌ъ для дзеци вейскихъ” (Elementarz dla dzieci wiejskich), wydanej w 1865 r.[2] Jest również wzmiankowana w wydanym rok później zbiorze reguł gramatycznych pt. „Грамматыка е̨зыка польскего” (Gramatyka języka polskiego)[3].

Kodowanie[edytuj | edytuj kod]

Forma Wygląd Części składowe Kodowanie
majuskuła Э̨ U+042D
Э
U+0328
◌̨
U+042D
U+0328
minuskuła э̨ U+044D
э
U+0328
◌̨
U+044D
U+0328

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Subačius Giedrius. The letter <Ј>and Lithuanian Cyrillic script: two language planning strategies in the late nineteenth century. „Journal of Baltic Studies”. 39 (1), s. 73–82, marzec 2008. 
  2. Элемэнтар̌ъ для дзеци вейскихъ. С. Петербургъ: 1865. (pol.).
  3. Грамматыка е̨зыка польскего. Варшава: 1866. (pol.).