1 Polski Rewolucyjny Pułk
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1917 |
| Rozformowanie |
30 grudnia 1917 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Dowódcy | |
| Ostatni |
Mieczysław Jackiewicz (od 12 września 1917)[1] |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk |
piechota |
1 Polski Rewolucyjny Pułk, Pułk Biełgorodzki – zapasowy pułk strzelców polskich liczący około 16-18 tysięcy żołnierzy (w tym ok. 47% Królewiaków)[2], formowany w Biełgorodzie nad Dońcem (gubernia kurska) od połowy lutego 1917 roku. Wchodził w skład Dywizji Strzelców Polskich w Rosji generała Tadeusza Bylewskiego, którego żołnierze sprzeciwili się wcieleniu do I Korpusu Polskiego generała Józefa Dowbora-Muśnickiego i stanęli po stronie Rewolucji październikowej. Pułk stał się pierwszą polską formacją rewolucyjną w Rosji, uczestniczył w walkach z nacjonalistami ukraińskimi. Pułk ten podporządkowany był dowództwu Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. Został rozwiązany 30 grudnia 1917, ponieważ odmówił walki przeciw Ukraińskiej Centralnej Radzie, organowi państwowemu Ukraińskiej Republiki Ludowej.; część żołnierzy utworzyła wraz z innymi rewolucyjnymi polskimi oddziałami Czerwony Pułk Rewolucyjnej Warszawy, który wszedł potem w skład Armii Czerwonej, do złożonej z Polaków Zachodniej Dywizji Strzelców[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wiesława Toporowicz, Jackiewicz Mieczysław, [w:] Feliks Tych (red.), Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, t. 2 E-J, Warszawa: Książka i Wiedza, 1987, s. 602, ISBN 83-05-11657-3.
- ↑ Aleksander Zatorski, Polska lewica wojskowa w Rosji w okresie rewolucji 1917-1918, M. Remiszewska (red.), Warszawa: Książka i Wiedza, 1971, s. 17.
- ↑ biełgorodzki pułk, [w:] Józef Czyżewski (red.), Słownik historii Polski, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1973, s. 34.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Richard Pipes: The Russian Revolution (1990); wyd. polskie - Rewolucja Rosyjska, Warszawa 1994; PWN; ISBN 83-01-11521-1.
- Polish Revolutionary Formations (May 1917–1920) (ang.)
