Adolf Erhart
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 maja 1926 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 sierpnia 2003 |
| Zawód, zajęcie |
językoznawca |
| Narodowość |
czeska |
Adolf Erhart (ur. 31 maja 1926 w Náměšti nad Oslavou, zm. 11 sierpnia 2003 w Brnie[1]) – czeski językoznawca, indoeuropeista[1].
W latach 1945–1949 studiował germanistykę, filologię klasyczną i indoeuropeistykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Masaryka (MU) w Brnie. W 1959 r. uzyskał tytuł PhDr., od 1960 r. kandydat nauk. W 1964 r. uzyskał habilitację, a w 1972 r. otrzymał stopień doktora nauk. W 1988 r. został mianowany profesorem[1].
Ogłosił kilka wstępów do językoznawstwa, w tym monografie poświęcone etymologii i fonologii. W swojej działalności naukowej koncentrował się na językach indoeuropejskich. Zajmował się konsonantyzmem oraz genezą fleksji imiennej i czasownikowej. Przykładał wagę do języków indoirańskich (wydał pierwszą gramatykę sanskrytu w języku czeskim), bałtyckich (był czołowym specjalistą w zakresie języka litewskiego) i słowiańskich[1].
Wybrana twórczość[edytuj | edytuj kod]
- Litevština, 1958
- Základy obecné jazykovědy, 1965
- Sanskrt II.: Historickosrovnávací mluvnice, 1972
- Úvod do obecné a srovnávací jazykovědy, 1973
- Struktura indoíránských jazyků, 1981
- Indoevropské jazyky: Srovnávací fonologie a morfologie, 1983
- Baltské jazyky, 1984
- Etymologický slovník jazyka staroslověnského, 1989–1999 (współautorstwo)