Albin Olejnik

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Albin Olejnik
kapitan artylerii kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia

1 marca 1894
Kołodziejówka

Data i miejsce śmierci

między 20 a 22 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

6 Pułku Artylerii Polowej
9 Pułk Artylerii Polowej
2 Dywizjon Pociągów Pancernych
1 Pociąg Pancerny

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Albin Olejnik (ur. 1 marca 1894 w Kołodziejówce, zm. między 20 a 22 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Michała i Marii z Tomczuków[3]. Student prawa. Powołany do c. i k. armii. Uczestnik I wojny światowej. W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Służył w 6 pułku artylerii polowej[3]. Za walki w szeregach 6 pap otrzymał Krzyż Walecznych[4]. 19 stycznia 1921 został zatwierdzony w stopniu porucznika artylerii z „grupy byłej armii austro-węgierskiej” z dniem 1 kwietnia 1920[5]. Ukończył kurs dowódców baonów w Toruniu (1921). W 1923 w służył w 9 pułku artylerii polowej[6]. W 1924 jako oficer nadetatowy 9 pap został przeniesiony do 2 dywizjonu pociągów pancernych. W 1928 został przeniesiony z 9 pułku artylerii polowej do 2 dywizjonu pociągów pancernych[7]. W 1931 był dowódcą 1 pociągu pancernego[3]. Do stopnia kapitana został awansowany w 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 32 lokatą, awans został ogłoszony 2 kwietnia 1924[8]. W 1934 będąc oficerem 2 dywizjonu pociągów pancernych został „zwolniony z zajmowanych stanowisk z pozostawieniem bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy” Okręgu Korpusu Nr V[9][10]. Po zwolnieniu z wojska pracował w starostwie powiatowym Biała Podlaska w wydziale wojskowym[1].

W przededniu wojny został zmobilizowany. 18 września 1939 podczas ewakuacji urzędów z wojskową dokumentacją do Rumunii został wzięty do niewoli w okolicach Skałatu. Początkowo przetrzymywany w Starobielsku (skąd rodzina otrzymała kartę pocztową) a następnie przewieziony do Kozielska. Według stanu z grudnia 1939 był jeńcem kozielskiego obozu. Z Kozielska rodzina otrzymała dwie karty pocztowe. Między 19 a 21 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[1] – lista wywózkowa 036/4 poz 28, nr akt 4783[11] z 16.04.1940[1]. Został zamordowany między 20 a 22 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[1]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943 wpis w księdze czynności pod datą 4.05.1943. Figuruje liście AM-189-880 i Komisji Technicznej PCK GARF-21-0880.[12]. Przy szczątkach Olejnika w mundurze oficerskim znaleziono: trzy karty pocztowe, zaświadczenie o szczepieniach obozowych i medalik[13][14].

Krewni w 1947 i 1967 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Olgą z Kuchtów, miał synów Zdzisława i Jerzego[3].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
  • Tablica Katyńska w Puławach[15]

Ordery i Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 554.
  2. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 180.
  3. ↑ a b c d Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 444.
  4. ↑ „Dziennik Personalny” (R.3, nr 1), Warszawa, 26 stycznia 1922, s. 72.
  5. ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 4), Warszawa, 29 stycznia 1921, s. 143.
  6. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa 1923, s. 731.
  7. ↑ „Dziennik Personalny” (R.9, nr 9), Warszawa, 26 kwietnia 1928, s. 148.
  8. ↑ „Dziennik Personalny” (R.5, nr 32), Warszawa, 2 kwietnia 1924, s. 175.
  9. ↑ „Dziennik Personalny” (R.15, nr 10), Warszawa, 30 marca 1934, s. 135.
  10. ↑ „Dziennik Personalny” (R.15, nr 14), Warszawa, 22 grudnia 1934, s. 282.
  11. ↑ J. Tucholski, op cit, s. 695.
  12. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  13. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s.189.
  14. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-05-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  15. ↑ Tablica Katyńska w Puławach [online], www.zorrp.org [dostęp 2019-05-05].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych
  • Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1923
  • Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1924
  • Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928
  • Rocznik Oficerski 1932, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1932
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Albin_Olejnik&oldid=72067471”