Anastas Watew

Anastas Watew
Анастас Ватев
Pełne imię i nazwisko	Анастас Ветев Ватев
Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1881 ; Łowecz
Data śmierci	21 kwietnia 1967
	Minister wojny
Okres	od 9 maja 1934; do 19 maja 1934
Poprzednik	Aleksandyr Kisiow
Następca	Penczo Złatew
	Multimedia w Wikimedia Commons

Anastas Watew
Анастас Ватев
	generał major
Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1881 ; Łowecz
Data i miejsce śmierci	21 kwietnia 1967 ; Sofia
	Przebieg służby
Lata służby	1903–1944
Siły zbrojne	Armia Carstwa Bułgarii
Główne wojny i bitwy	I wojna bałkańska,; II wojna bałkańska,; I wojna światowa
	Odznaczenia

Anastas Wetew Watew (bułg. Анастас Ветев Ватев, ur. 3 listopada 1881 w Łoweczu, zm. 21 kwietnia 1967 w Sofii^[1]) – bułgarski wojskowy, generał major, minister wojny Carstwa Bułgarii (1934), brat gen. Iwana Watewa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Wetio Watiowa i Conki. W 1903 ukończył szkołę wojskową w Sofii i uzyskał awans na stopień podporucznika artylerii, a w 1906 na stopień porucznika^[1]. Studia kontynuował w Akademii Wojskowej w Turynie. Brał udział w I wojnie bałkańskiej jako dowódca baterii w 4 pułku artylerii. Został ranny w bitwie pod Czataldżą^[1]. W czasie I wojny światowej w stopniu kapitana, a od 1916 majora był szefem sztabu brygady w 7 rilskiej dywizji piechoty, a następnie kierował wywiadem w sztabie armii. Pod koniec wojny dowodził kompanią w 7 dywizji piechoty. Po zakończeniu wojny objął stanowisko zastępcy dowódcy 8 pułku piechoty, a następnie to samo stanowisko w 1 pułku piechoty stacjonującym w Sofii. W 1923 już w stopniu pułkownika objął funkcję szefa sztabu 6 dywizji piechoty, a od 1927 dowódcy 8 tundżańskiej dywizji piechoty^[1]. W 1930 uzyskał awans na pierwszy stopień generalski i od tego czasu służył w II Okręgu Inspekcji Wojskowej. 9 maja 1934, tuż przed przewrotem wojskowym objął stanowisko ministra wojny w gabinecie Nikoły Muszanowa. Mimo iż był związany ze Związkiem Wojskowym, który przygotowywał zamach, objął kierownictwo resortu bez konsultacji z kierownictwem organizacji^[2].

Po zamachu osadzony w areszcie domowym i internowany. W lipcu 1934 wyjechał z kraju i zamieszkał w Turynie. Powrócił do kraju w 1935 i zaangażował się w działalność Narodowego Ruchu Socjalnego, za co został ponownie internowany. Od 1937 pracował w przedsiębiorstwie, które zajmowało się handlem bronią. Po przejęciu władzy przez komunistów w 1944 aresztowany i wydalony z kraju^[1]. Powrócił do Bułgarii w 1946.

Zmarł w 1967 w Sofii.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

podporucznik (Подпоручик) (1903)
porucznik (Поручик) (1906)
kapitan (капитан) (1910)
major (Майор) (1916)
podpułkownik (Подполковник) (1918)
pułkownik (Полковник) (1923)
generał major (Генерал-майор) (1930)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Waleczności 4. st. I i II klasy
Order Świętego Aleksandra III stopnia i V stopnia z mieczami
Order Zasługi Wojskowej 2 st.
Krzyż Żelazny 2 st.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 83–84.
↑ 19 май 1934 г. : Когато имахме офицери и армия. burgas-podlupa.com. [dostęp 2020-06-30]. (bułg.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 83–84.
Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.1. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 127.

[Taszew-1] Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 83–84.

[burgas-2] 19 май 1934 г. : Когато имахме офицери и армия. burgas-podlupa.com. [dostęp 2020-06-30]. (bułg.).

[1]

[2]