Nikoła Michow

Nikoła Michow
Никола Михов
	generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	11 grudnia 1891 ; Wielkie Tyrnowo
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1945 ; Sofia
	Przebieg służby
Lata służby	1912–1945
Siły zbrojne	Armia Carstwa Bułgarii
Stanowiska	minister wojny
Główne wojny i bitwy	I wojna bałkańska,; II wojna bałkańska,; I wojna światowa,; II wojna światowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nikoła Michajłow Michow (bułg. Никола Михайлов Михов, ur. 11 grudnia 1891 w Wielkim Tyrnowie, zm. 1 lutego 1945 w Sofii^[1]) – bułgarski wojskowy, generał porucznik, w latach 1943–1944 minister wojny, ofiara represji komunistycznych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Michaiła Michowa i Paraskewy. W 1911 ukończył szkołę wojskową w Sofii, jako oficer artylerii. Brał udział w wojnach bałkańskich jako dowódca baterii w 5 pułku artylerii, walcząc w rejonie Edirne. W czasie I wojny światowej pełnił funkcję inspektora artylerii, a następnie dowódcy baterii w 15 pułku artylerii^[2]. Brał udział w bitwie pod Turtucaią^[1]. Od 1917 dowodził 1 dywizjonem artylerii konnej^[1].

W latach 20. służył jako instruktor artylerii w szkole wojskowej, a następnie oficer 4 pułku artylerii i oficer wydziału artylerii w ministerstwie wojny^[1]. W latach 30. pełnił funkcję oficera inspekcyjnego w oddziałach artylerii. W latach 1933–1935 dowodził dywizjonem artylerii i redagował pismo Przegląd Artyleryjski (Артилерийски преглед)^[1]. W 1936 objął dowództwo 3 dywizji piechoty. W latach 1937–1941 komendant szkoły wojskowej w Sofii. W kwietniu 1941 objął komendę 5 armii, uczestnicząc w zajęciu Macedonii przez armię bułgarską i organizując tam okupacyjne struktury władzy^[1]. W 1942 objął stanowisko ministra wojny w gabinecie Bogdana Fiłowa^[2]. We wrześniu 1943, po śmierci cara Borysa III wszedł wraz z Bogdanem Fiłowem i ks. Cyrylem w skład Rady Regencyjnej^[1]. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Bułgarii zdymisjonowany i aresztowany^[1]. W październiku 1944 wywieziony do Moskwy, gdzie był przesłuchiwany^[2]. 1 lutego 1945 skazany na karę śmierci przez Trybunał Ludowy. W tym samym dniu rozstrzelany na centralnym cmentarzu w Sofii^[1].

28 sierpnia 1996 Sąd Najwyższy Bułgarii oczyścił Michowa ze stawianych mu zarzutów^[1].

Autor dziennika opisującego rok pełnienia urzędu regenta (1943-1944), który został opublikowany pośmiertnie w 2004.

Był żonaty (żona Tinka z d. Cankowa), miał dwoje dzieci.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

podporucznik (Подпоручик) (1911)
porucznik (Поручик) (1913)
kapitan (Капитан) (1917)
major (Майор) (1923)
podpułkownik (Подполковник) (1927)
pułkownik (Полковник) (1933)
generał major (Генерал-майор) (1938)
generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1942)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 295–296.
↑ ^a ^b ^c ДНЕВНИКЪТ НА РЕГЕНТА ГЕНЕРАЛ НИКОЛА МИХОВ – УНИКАЛНА ХРОНИКА ЗА ПОЛИТИЧЕСКАТА КРИЗА ПРЕЗ 1944 Г.. sitebulgarizaedno.com. [dostęp 2020-03-16]. (bułg.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 295–296.

[Taszew-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 295–296.

[dnevnik-2] ДНЕВНИКЪТ НА РЕГЕНТА ГЕНЕРАЛ НИКОЛА МИХОВ – УНИКАЛНА ХРОНИКА ЗА ПОЛИТИЧЕСКАТА КРИЗА ПРЕЗ 1944 Г.. sitebulgarizaedno.com. [dostęp 2020-03-16]. (bułg.).

[1]

[2]