Aleksandyr Kisjow

Aleksandyr Kisjow
Александър Кисьов
Pełne imię i nazwisko	Aleksandyr Nikołow Kisjow
Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1879 ; Elena
Data śmierci	26 grudnia 1964
	Minister wojny
Okres	od 31 stycznia 1931; do 9 maja 1934
Poprzednik	Nikoła Bakyrdżiew
Następca	Anastas Watew
	Multimedia w Wikimedia Commons

Aleksandyr Kisjow
Александър Кисьов
	; Aleksandyr Kisjow (ok. 1931)
	generał kawalerii
Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1879 ; Elena
Data i miejsce śmierci	26 grudnia 1964 ; Sofia
	Przebieg służby
Lata służby	1898–1934
Siły zbrojne	Armia Carstwa Bułgarii
Główne wojny i bitwy	I wojna bałkańska,; II wojna bałkańska,; I wojna światowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Aleksandyr Nikołow Kisjow (bułg. Александър Николов Кисьов, ur. 10 czerwca 1879 w Elenie, zm. 26 grudnia 1964 w Sofii^[1]) – bułgarski wojskowy, dyplomata i historyk, generał kawalerii, minister wojny Carstwa Bułgarii (1931–1934).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Nikoły Kisjowa. W 1899 ukończył szkołę wojskową w Sofii i uzyskał awans na stopień podporucznika, a w 1903 na stopień porucznika^[1]. Służył początkowo w lejbgwardyjskim pułku konnym^[1]. Po awansie na stopień porucznika został wysłany do Francji, gdzie w 1906 ukończył akademię wojskową. W latach 1906–1907 był doradcą wojskowym księcia Borysa. W latach 1909–1910 służył w 1. i 4. pułku artylerii konnej. W latach 1910-1911 pełnił funkcję attache wojskowego w Belgradzie, a następnie w latach 1912–1913 w Bukareszcie^[1]. Brał udział w wojnach bałkańskich jako szef wydziału operacyjnego 4 i 5 armii. W 1913 uczestniczył w demarkacji granicy bułgarsko-serbskiej^[1]. W 1914 ponownie wrócił do lejbgwardyjskiego pułku konnego, a po awansie na podpułkownika w 1915 trafił na front i objął stanowisko szefa sztabu 1 dywizji konnej gen. Iwana Kolewa. Pod koniec wojny dowodził brygadą piechoty^[1]. Po zakończeniu wojny objął stanowisko komendanta szkoły kawalerii, a następnie kierował wydziałem operacyjnym w sztabie armii^[1]. W latach 1919–1930 był komendantem żandarmerii wojskowej^[1]. W 1925 uzyskał awans na pierwszy stopień generalski. 31 stycznia 1931 objął stanowisko ministra wojny w gabinecie Andreja Lapczewa. W 1934 został zdymisjonowany w związku z wykrytymi nadużyciami w armii. Po awansie na stopień generała kawalerii odszedł ze służby^[1].

Był autorem książki poświęconej działaniom 1 dywizji konnej w Dobrudży w 1916, wydanej w 1928.

Zmarł w 1964 w Sofii.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

podporucznik (Подпоручик) (1899)
porucznik (Поручик) (1903)
kapitan (капитан) (1906)
major (Майор) (1912)
podpułkownik (Подполковник) (1915)
pułkownik (Полковник) (1917)
generał major (Генерал-майор) (1925)
generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1930)
generał kawalerii (Генерал от кавалерията) (1934)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Waleczności 2. i 3. st. II klasy, IV st. II klasy
Order Świętego Aleksandra II stopnia i V stopnia z mieczami
Order Zasługi Wojskowej 1 st.
Krzyż Żelazny 2 st.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 224–225.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 224–225.
Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.3. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 100.

[Taszew-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 224–225.

[1]