Nikoła Bakyrdżiew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nikoła Bakyrdżiew
Никола Бакърджиев
Ilustracja
Nikoła Bakyrdżiew (ok. 1931)
generał piechoty generał piechoty
Data i miejsce urodzenia

26 września 1881
Tyrnowo

Data i miejsce śmierci

21 marca 1954
Sofia

Przebieg służby
Lata służby

1901–1934

Siły zbrojne

Armia Carstwa Bułgarii

Główne wojny i bitwy

I wojna bałkańska
II wojna bałkańska
I wojna światowa

Odznaczenia
Order Waleczności I klasy (Bułgaria) Order Waleczności II klasy (Bułgaria) Order Świętego Aleksandra (Bułgaria) Order Świętego Aleksandra (Bułgaria) Kawaler Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria) Kawaler Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria) Krzyż Żelazny (1813) I Klasy Krzyż Żelazny (1813) II Klasy Medal Wojenny (Imperium Osmańskie)
Nikoła Bakyrdżiew
Никола Бакърджиев
Pełne imię i nazwisko

Никола Петков Бакърджиев

Data i miejsce urodzenia

26 września 1881
Wielkie Tyrnowo

Data śmierci

21 marca 1954

Minister wojny
Okres

od 11 stycznia 1929
do 31 stycznia 1931

Poprzednik

Iwan Wyłkow

Następca

Aleksandyr Kisjow

Nikoła Petkow Bakyrdżiew (bułg. Никола Петков Бакърджиев; ur. 26 września 1881 w Tyrnowie, zm. 21 marca 1954 w Sofii[1]) – bułgarski wojskowy, generał piechoty, szef sztabu armii bułgarskiej, minister wojny Carstwa Bułgarii (1929–1931).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1897–1901 kształcił się w szkole wojskowej w Sofii, uzyskując awans na stopień podporucznika artylerii[2]. Po studiach służył w Szumenie. Naukę kontynuował w latach 1903–1907 w Akademii Wojskowej w Turynie. W czasie studiów odbył staż w 63 pułku piechoty, a także w pułku kawalerii stacjonującym w Mediolanie[2]. Po powrocie do kraju prowadził zajęcia z taktyki ogólnej w szkole wojskowej w Sofii.

W czasie wojen bałkańskich zajmował stanowisko zastępcy szefa sztabu armii i uczestniczył w demarkacji granicy bułgarsko-tureckiej[1]. W czasie I wojny światowej dowodził batalionem w 1 sofijskim pułku piechoty i brał udział w bitwie pod Turtucaią, a następnie w kampanii na terenie Dobrudży[1]. Po zakończeniu wojny awansował na stopień pułkownika, wykładał w szkole wojskowej w Sofii i jednocześnie kierował sekcją historyczno-wojskową sztabu generalnego[3]. W latach 1926–1929 i 1931–1934 pełnił funkcję szefa sztabu armii bułgarskiej. W 1929 objął stanowisko ministra wojny w gabinecie Andreja Lapczewa[1]. Podał się do dymisji w 1931. W 1934 otrzymał awans na stopień generała piechoty i pracował w komisji historyczno-wojskowej sztabu generalnego. W 1943 odmówił objęcia funkcji ministra wojny w rządzie Iwana Bagrianowa[3]. Zmarł w 1954 w Sofii.

Był żonaty, miał syna Michaiła[2].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • podporucznik (Подпоручик) (1901)
  • porucznik (Поручик) (1904)
  • kapitan (капитан) (1905)
  • major (Майор) (1913)
  • podpułkownik (Подполковник) (1917)
  • pułkownik (Полковник) (1919)
  • generał major (Генерал-майор) (1926)
  • generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1930)
  • generał piechoty (Генерал от пехотата) (1934)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 43.
  2. a b c Stojan Nikołow. ГЕНЕРАЛ ОТ ПЕХОТАТА НИКОЛА ПЕТКОВ БАКЪРДЖИЕВ(1881-1954). „Byłgarska Nauka”, s. 56–60, 2020. ISSN 1314-1031. 
  3. a b Генерал Никола Бакърджиев – стратег и градител на българската войска. desant.net. [dostęp 2020-07-15]. (bułg.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 43.
  • Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.1. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 57.