Antropocentryzm

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Antropocentryzm (z gr. anthropos – człowiek i gr. kentron – środek koła[1]) – pogląd filozoficzny i religijny, według którego człowiek stanowi centrum i cel Wszechświata[2]. Prekursorami antropocentryzmu poznawczego byli sofiści, od których pochodzi określenie – „człowiek jest miarą wszechrzeczy[3].

Antropocentryzm można przedstawić z trzech punktów widzenia[4]:

  • w znaczeniu teoriopoznawczym termin ten oznacza styl filozofowania polegający na przyjmowaniu ludzkiej perspektywy – tzn. analizowaniu wszystkich zjawisk z punktu widzenia odbioru ich przez człowieka i odrzucaniu rozumowań wychodzących poza ludzką percepcję jako poznawczo nieuprawnionych lub pozbawionych praktycznego znaczenia.
  • w znaczeniu ontologicznym antropocentryzm zakłada, że człowiek jest centrum Wszechświata, który jest celowo tak skonstruowany, aby umożliwić istnienie człowieka. W skrajnej postaci antropocentryzm przyjmuje, że celem istnienia Wszechświata jest człowiek, i że stanowi on ostateczny i najdoskonalszy produkt ewolucji Wszechświata.
  • w znaczeniu etycznym określa człowieka jako jedyny byt, który posiada wartości moralne.

Formy antropocentryzmu[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Encyklopedia Humanisty. Wydawnictwo IBIS, Poznań 2010, s.22.
  2. antropocentryzm. sjp.pwn.pl.
  3. H. James Birx: Encyclopedia of Anthropology. Sage, 2005, s. 83. ISBN 978-0-7619-3029-7.
  4. Serenella Iovino, Roberto Marchesini, Eleonora Adorni: Relations. Beyond Anthropocentrism - Vol. 4, No. 2 - November 2016. LED Edizioni Universitarie, 2016, s. 176-177. ISBN 978-88-7916-803-8.