Beniamino Gigli

Beniamino Gigli (1914)

Beniamino Gigli (ur. 20 marca 1890 w Recanati, zm. 30 listopada 1957 w Rzymie) – włoski tenor, "bożyszcze milionów".

W 1911 r. wygrał lokalny konkurs śpiewaczy, którego nagrodą było miejsce w rzymskiej Akademii Św. Cecylii. Kształcił się tam u Cotogniego, Perosiego i Rosatiego. W lipcu 1914 r. zdobył pierwszą nagrodę na konkursie w Parmie. Debiutował na scenie operowej w Rovigo k. Wenecji w roli Enza w operze Gioconda Amilcare Ponchiellego. W 1917 r. wszedł na scenę Teatro Costanzi w Rzymie, a w 1920 został zaangażowany przez Toscaniniego do La Scala do partii Fausta w Mefistolesie Boita. Po śmierci Enrica Carusa w 1921 r. został wylansowany w Ameryce na jego następcę, śpiewając przez dwanaście sezonów w Metropolitan Opera w Nowym Jorku. W latach 1932 - 1938 koncertował głównie we Włoszech, później w Covent Garden oraz ponownie USA.

II wojnę światową spędził we Włoszech, występując głównie w La Scali. Śpiewał często wspólnie z córką Riną Gigli (ur. 1916 w Neapolu), sopranistką.

Wykonywał partie liryczne w operach Giuseppe Verdiego, Giacoma Pucciniego (Cyganeria) i Ponchiellego, a także popularne pieśni włoskie, szczególnie neapolitańskie.

Grał role w wielu filmach muzycznych. Jego autobiografia Confidenze (Pamiętniki) z 1943 r. zostały wydane w Polsce w 1973.

Bibliografia

• Józef Kański, Mistrzowie sceny operowej, PWM, 1998, ISBN 83-224-1774-8.
• Lucjan Kydryński, Opera na cały rok, PWM, 1989, ISBN 83-224-0334-8.

Linki zewnętrzne

• Audycje radiowe (2) „Beniamino Gigli” z cyklu Maksyma Malkowa „Z kolekcji rzadkich nagrań” (ros.)