Boguszyny
53°05′04″N 15°21′07″E/53,084444 15,351944| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
60 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2007) |
437 |
| Strefa numeracyjna |
95 |
| Kod pocztowy |
73-236[2] |
| Tablice rejestracyjne |
ZCH |
| SIMC |
0185488 |
Położenie na mapie gminy Pełczyce  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu choszczeńskiego  | |
| 53°05′04″N 15°21′07″E/53,084444 15,351944[1]
| |
Boguszyny (niem. Gottberg, nazwa przejściowa – Boża Góra, Witoldowo?[3]) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie choszczeńskim, w gminie Pełczyce. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego. W roku 2007 wieś liczyła 437 mieszkańców.
Kolonia wchodząca w skład sołectwa: Puszczyn. Wieś leży ok. 5 km na północny wschód od Pełczyc, między Lubianą a Bolewicami.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z poł. XIII wieku. Na pocz. XIV wieku istniał tu już kościół, wieś stanowiła własność rodu von Wedel. W XVII wieku źródła określają Boguszyny jako dużą wieś chłopską z 36 gospodarzami, 15 zagrodnikami, młynarzem, karczmarzem, kowalem. W 1758 r. nowi właściciele majętności - rodzina von Kahlden - rozbudowali folwark i założyli park. Pod koniec XIX wieku folwark w Boguszynach należał do rodziny von Schröder, istniała tu wówczas gorzelnia i młyn. W 1920 r. we wsi mieszkało 276 osób, w folwarku 30 (2 budynki mieszkalne). Według danych statystycznych z 1928 r. największe gospodarstwa indywidualne liczyły po 25 - 35 ha (było ich 9). Do końca II wojny światowej folwark pozostawał prywatną własnością. Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono, potem działało tu Państwowe Gospodarstwo Rolne, obecnie dzierżawiony[4].
W miejscowości był przystanek kolejowy Boguszyny.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[5]:
- kościół parafialny pw. Matki Boskiej Różańcowej z końca XV wieku, wieża z końca XIX wieku[6], przebudowany w 1975 roku, rzymskokatolicki należący do dekanatu Barlinek, archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej. Na wieży kościoła znajduje się dzwon z 1555 r. wykonany przez stargardzkiego ludwisarza Joachima Karstede[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 7825
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 78 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rymar 1968 ↓, s. 193.
- ↑ Historia. „UMiG”. Pełczyce.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. zachodniopomorskiego - stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 8. [dostęp 2013-04-25].
- ↑ Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 104, ISBN 978-83-7495-133-3.
- ↑ M. Majewski Ludwisarstwo stargardzkie XVI-XVII wieku. Przyczynek do "Corpusu Campanorum Pomeranorum" [w:] Mała Ojczyzna - Wczoraj i Dziś. Materiały z sesji, Stargard 1999, s. 63
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Edward Rymar. Przywrócenie i nadanie nazw miejscowościom powiatu pyrzyckiego w latach 1945–1947. „Zeszyty Pyrzyckie”. 1, 1968. Szczecin: Instytut Zachodniopomorski. Towarzystwo Miłośników Ziemi Pyrzyckiej.
