Bomba zapalająca 10 kg PuW
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
swobodnie spadająca bomba zapalająca |
| Dane techniczne | |
| Długość |
84 cm |
| Średnica |
13,5 cm |
| Masa |
10,2 kg |
| Dane operacyjne. Użytkownicy | |
| Fliegertruppen, Lotnictwo Wojskowe | |
Bomba zapalająca 10 kg PuW – niemiecka bomba zapalająca wagomiaru 10 kg przeznaczona do zwalczania łatwopalnych budynków (składy paliw, magazyny, spichlerze). Około 1000 sztuk tych bomb zdobyto na opanowanym w czasie powstania wielkopolskiego poznańskim lotnisku Ławica i były następnie używane przez polskie Lotnictwo Wojskowe.
Bomba zapalająca 10 kg PuW miała pomalowany na czarno kroplowy korpus zakończony statecznikiem. Bomba napełniana była 2,5 kg ciekłej mieszaniny zapalającej składającej się z benzyny, parafiny i nafty. Boki korpusu była owinięta trzema warstwami nasmołowanego sznura, a wzdłuż osi korpusu rurka z masą rozpalającą (sprasowana mieszanina pyłu aluminium, żelaza i azotanu baru. Bomba uzbrajana była zapalnikiem głowicowym. Zapalnik był zabezpieczony wyjmowaną przed lotem zawleczką. Uzbrojenie zapalnika po zrzucie następowało pod wpływem siły odśrodkowej wirującej wokół osi podłużnej bomby (ruch wirowy osiągnięto dzięki odpowiedniemu kształtowi brzechw). Po upadku zapalnik powodował zapalenie sznura Bickforda biegnącego wzdłuż osi rurki z masą rozpalającą. Płomień palącego się sznura zapalał masę rozpalającą a po dojściu do końca rurki powodował detonację ładunku prochu czarnego rozrywającego skorupę bomby i rozrzucającego płonącą mieszaninę zapalającą, kawałki masy rozpalającej i odcinki palącego się nasmołowanego sznura.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Popiel: Uzbrojenie lotnictwa polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo SIGMA NOT, 1991. ISBN 83-85001-37-9.