Buczynowy Karb

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Buczynowy Karb
Ilustracja
Widok od zachodu na Buczynowy Karb i Buczynowe Czuby
Państwo

 Polska

Wysokość

ok. 2115 m n.p.m.

Pasmo

Karpaty, Tatry Wysokie

Sąsiednie szczyty

Orla Baszta, Buczynowe Czuby

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, w centrum znajduje się punkt z opisem „Buczynowy Karb”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Buczynowy Karb”
Ziemia49°13′38,3″N 20°02′18,0″E/49,227306 20,038333

Buczynowy Karbprzełęcz w długiej wschodniej grani Świnicy w polskich Tatrach Wysokich. Znajduje się na wysokości około 2115 m pomiędzy Orlą Basztą a Buczynowymi Czubami. Ma postać wąskiej szczerbinki między wschodnim skrajem Pościeli Jasińskiego a najbardziej zachodnim zębem Buczynowych Czub. Nazwę przełęczy wprowadził Władysław Cywiński w 18 tomie swojego szczegółowego przewodnika „Tatry” po dokładnej analizie topograficznej terenu. We wszystkich wcześniejszych opisach za przełęcz w tym miejscu uznawano Pościel Jasińskiego, jednak jest to tylko nachylony ku południowej stronie trawnik bez najmniejszego wcięcia w grani, nie spełnia więc definicji przełęczy. Północne stoki Buczynowego Karbu opadają do Pańszczycy. Na południowy wschód do Dolinki Buczynowej opada z Buczynowego Karbu głęboki i wąski komin, po około 30 metrach kończący się na trawniku. Po kolejnych kilkudziesięciu metrach znów jest południowy komin opadający do trawników w dolinie[1].

Buczynowy Karb po prawej stronie opisanej Pościeli Jasińskiego

Pierwsze odnotowane wejście turystyczne:

Taternictwo[edytuj | edytuj kod]

Szlak Orlej Perci omija Buczynowy Karb. Prowadzi on północnym zboczem, około 10 m poniżej tej przełęczy. Rejon Buczynowego Karbu dopuszczony jest do uprawiania wspinaczki skalnej. Prowadzi tutaj jedna droga wspinaczkowa dawniej przypisywana do Pościeli Jasińskiego[1]:

Z Buczynowego Karbu na północną stronę, na ścieżkę Orlej Perci opada bardzo stromy trawnik z pojedynczymi skałkami. Ze ścieżki tej przełęcz wydaje się osiągalna, jednak wyjście byłoby ryzykowne (możliwość pośliźnięcia się na stromych trawnikach)[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Władysław Cywiński, Granaty, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2013, ISBN 978-83-7104-046-7.
  2. Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Zawrat – Żółta Turnia, t. 2, Warszawa: Sport i Turystyka, 1951.
  3. Góry według Hemli [online] [dostęp 2018-12-30].