Cerkiew św. Mikołaja w Harbinie
| cerkiew parafialna | |||||||||||||||
 Widok ogólny cerkwi | |||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Położenie na mapie Chin  | |||||||||||||||
 45°45′20,01″N 126°38′12,62″E/45,755558 126,636839
| |||||||||||||||
Cerkiew św. Mikołaja w Harbinie – nieistniejąca cerkiew prawosławna w Harbinie, wzniesiona w latach 1899–1900 w ramach działalności rosyjskiej misji prawosławnej w Chinach.
Była to jedna z najwcześniej powstałych cerkwi w Harbinie, gdzie w okresie między 1898 a upadkiem caratu wzniesiono na potrzeby rosyjskiej społeczności kilkanaście prawosławnych świątyń. Autor projektu, Josif Padlewski, pochodził z Petersburga. Budynek był utrzymany w stylu naśladującym szesnastowieczną architekturę cerkwi regionu Wołogdy, został zbudowany bez użycia gwoździ. W jej zachodniej części znajdowała się ostrosłupowa, trójkondygnacyjna dzwonnica z dachem namiotowym, wykończona niewielką kopułą z krzyżem. Wejście do budynku prowadziło przez przedsionek z oślim łukiem.
Była to najbardziej reprezentacyjna świątynia w mieście, zlokalizowana w jego centralnej części, w niedalekiej odległości od kościołów katolickiego i protestanckiego. Po likwidacji misji rosyjskiej w 1955 i wyjeździe z Chin większości rosyjskich mieszkańców Harbinu cerkiew nie była używana. W czasie rewolucji kulturalnej, 24 czerwca 1966, została całkowicie zniszczona. W tym samym dniu spalono również całe wyposażenie cerkwi Iwerskiej Ikony Matki Bożej w Harbinie[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ THE SAD FATE THAT VISITED THE IVERON MOTHER OF GOD CHURCH. orthodox.cn. [dostęp 2011-03-20]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- P. Paszkiewicz, W służbie Imperium Rosyjskiego 1721-1917. Funkcje i treści ideowe rosyjskiej architektury sakralnej na zachodnich rubieżach Cesarstwa i poza jego granicami, Warszawa 1999, Warszawa, Instytut Sztuki PAN, ISBN 83-85938-13-3