Cerkiew Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Horodyszczu

Cerkiew Podwyższenia Krzyża Pańskiego

Свята-Крыжаўзвіжанская царква

113Г000709
cerkiew parafialna
Widok ogólny
Państwo	Białoruś
Obwód	brzeski
Miejscowość	Horodyszcze
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny (Egzarchat Białoruski)
Eparchia	pińska i łuniniecka
Wezwanie	Podwyższenia Krzyża Pańskiego
Wspomnienie liturgiczne	14/27 września
Historia Data rozpoczęcia budowy 1764, 1879 (przebudowa) Aktualne przeznaczenie czynna świątynia prawosławna Poprzednie wyznanie greckokatolickie Fundator Michał Pac
Dane świątyni Styl bizantyjsko-rosyjski po przebudowie Świątynia • materiał bud. • drewno Kopuła • liczba kopuł 1 Liczba ikonostasów 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 1 Liczba naw 1 Dzwonnica • typ dzwonnicy wolnostojąca
Położenie na mapie obwodu brzeskiego Horodyszcze, cerkiew
Położenie na mapie Białorusi Horodyszcze, cerkiew
53°19′28,7″N 26°00′07,1″E

Cerkiew Podwyższenia Krzyża Pańskiego – prawosławna cerkiew w Horodyszczu (rejon baranowicki obwodu brzeskiego), w dekanacie baranowickim eparchii pińskiej i łuninieckiej Egzarchatu Białoruskiego Patriarchatu Moskiewskiego.

Historia

Pierwsze cerkwie prawosławne w Horodyszczu, św. Jerzego i Trójcy Świętej, zostały wzniesione przez właścicieli miejscowych dóbr – Chodkiewiczów, podupadły jednak, gdy ród ten przyjął katolicyzm. Obecnie funkcjonująca drewniana świątynia została ufundowana przez starostę kowieńskiego Michała Paca. W momencie budowy była to cerkiew unicka. Na własność Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego przeszła po synodzie połockim, gdy zlikwidowany został cały Kościół unicki w Imperium Rosyjskim z wyjątkiem diecezji chełmskiej.

W 1879 budynek przeszedł kompleksową przebudowę, po której nadano mu cechy stylu bizantyjsko-rosyjskiego. W II połowie XIX w. działała przy nim szkoła ludowa. Cerkiew w Horodyszczu w latach 1867–1919 była jedynie świątynią filialną, gdyż władze carskie odebrały katolikom kościół Najświętszej Maryi Panny w tej samej miejscowości i poleciły przebudować go na cerkiew. Obiekt ten został zwrócony pierwotnym właścicielom w 1919.

Architektura

Jest to budowla trójdzielna, z prostokątnym przedsionkiem, pojedynczą nawą na planie kwadratu i jednym ołtarzem. Pomieszczenie ołtarzowe zamyka wieloboczna absyda. Nad nawą znajduje się dach czterospadowy zwieńczony cebulastą kopułą na ośmiobocznym bębnie. Budynek jest z zewnątrz bogato dekorowany gzymsami, lizenami, obramowaniami okien, typowymi dla architektury bizantyjsko-rosyjskiej. We wnętrzu świątyni znajduje się drewniany ikonostas z lat 70. XIX w., ustawiony na miejscu starszego, wykonanego w 1815. Dzwonnica cerkiewna jest wolno stojącą konstrukcją krytą dachem czterospadowym, powstałą w latach 40. XIX w..