Chiffonne (1917)
 Jednostka bliźniacza „Chiffonne” – „Friponne” w 1917 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1916 |
| Wodowanie |
1917 |
 Marine nationale
| |
| Nazwa |
„Chiffonne” |
| Wejście do służby |
1918 |
| Wycofanie ze służby |
1920 |
 Forțele Navale Române
| |
| Nazwa |
„Locotenent Lepri Remus” |
| Wejście do służby |
styczeń 1920 |
| Zatonął |
11 stycznia 1941 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 375 ton |
| Długość |
60,2 metra |
| Szerokość |
7 m |
| Zanurzenie |
2,6 m |
| Napęd | |
| 2 silniki Diesla Sulzer o łącznej mocy 900 KM 2 śruby | |
| Prędkość |
14,5 węzła |
| Zasięg |
3000 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2 działa kal. 100 mm L/45 (2 x I) 2 zrzutnie bg | |
| Załoga |
50 |
Chiffonne – francuskie awizo z okresu I wojny światowej, a następnie rumuńska kanonierka, jeden z czterech pozyskanych przez Rumunię okrętów typu Friponne. Jednostka została zwodowana w 1917 roku w stoczni Arsenal de Lorient w Lorient, a do służby w Marine nationale przyjęto ją w 1918 roku. W styczniu 1920 roku okręt został zakupiony przez Rumunię i wszedł w skład Marynarki Wojennej pod nazwą „Locotenent Lepri Remus”. Okręt zatonął na minie u ujścia Dunaju 11 stycznia 1941 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Awiza typu Friponne, klasyfikowane początkowo jako kanonierki do zwalczania okrętów podwodnych, zostały zamówione na podstawie wojennego programu rozbudowy floty francuskiej z 1916 roku[1]. Okręty były w zasadzie identyczne z awizami typu Ardent, różniąc się głównie rodzajem siłowni – silnikami Diesla w miejsce napędu parowego, dzięki czemu znacznie wzrósł zasięg pływania[1]. Początkowo planowano budowę 13 jednostek, jednak ukończono jedynie osiem[1]. Później klasyfikowane były jako awiza 2. klasy[2].
„Chiffonne” zbudowany został w stoczni Arsenal de Lorient[1][3]. Stępkę okrętu położono w 1916 roku, został zwodowany w 1917 roku, a do służby w Marine nationale wszedł w 1918 roku[2].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był kanonierką przeznaczoną do zwalczania okrętów podwodnych[1]. Długość całkowita kadłuba wynosiła 60,2 metra (57,8 metra między pionami), szerokość 7 metrów i zanurzenie 2,6 metra[4]. Wyporność standardowa wynosiła 375 ton, zaś pełna 443 tony[4][a]. Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne Sulzer o łącznej mocy 900 KM, poruszające poprzez wały napędowe dwoma śrubami[3][5]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła 14,5 węzła[2][6]. Okręt zabierał 30 ton paliwa, co pozwalało osiągnąć zasięg wynoszący 3000 Mm przy prędkości 10 węzłów (lub 1600 Mm przy 15 węzłach)[3][6].
Uzbrojenie kanonierki składało się z dwóch pojedynczych dział kalibru 100 mm L/40 M1897 i dwóch zrzutni bomb głębinowych[2][6][b].
Załoga okrętu liczyła 50 oficerów, podoficerów i marynarzy[3][4].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Kanonierka służyła podczas I wojny światowej w latach 1916-1918 we francuskich Siłach Patrolowych Atlantyku[7]. 9 stycznia 1920 roku okręt został zakupiony przez Rumunię (wraz z bliźniaczymi jednostkami „Mignonne”, „Impatiente” i „Friponne”) i już 15 stycznia wszedł w skład Marynarki Wojennej pod nazwą „Locotenent Lepri Remus” i oznaczeniem burtowym „Lp”[3][4]. Jednostka otrzymała imię na cześć oficera rumuńskiej marynarki, poległego podczas I wojny światowej[3]. Na przełomie 1939 i 1940 roku dokonano modernizacji uzbrojenia jednostki: zdemontowano oba działa kal. 100 mm, instalując w zamian dwa pojedyncze działka plot. SK C/30 kal. 37 mm L/80 oraz przystosowano okręt do przenoszenia min[4][8]. Okręt zatonął 11 stycznia 1941 roku u ujścia Dunaju po wejściu na rumuńską zagrodę minową, postawioną poprzedniego dnia przez stawiacz min „Aurora”[4][8][c].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215 i Gogin 2018F ↓ podają wyporność normalną 315 ton, zaś McMurtrie 1941 ↓, s. 388 – 400 ton.
- ↑ McMurtrie 1941 ↓, s. 388 podaje, że okręt był uzbrojony także w dwa karabiny maszynowe.
- ↑ Gogin 2018C ↓ w innym miejscu podaje, że okręt został zatopiony 11 października 1941 roku nieopodal Suliny; Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 422, Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 361 i Lipiński 1999 ↓, s. 610 podają, że okręt zatonął 11 stycznia 1940 roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 216.
- ↑ a b c d Gogin 2018F ↓.
- ↑ a b c d e f McMurtrie 1941 ↓, s. 388.
- ↑ a b c d e f Gogin 2018C ↓.
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215-216.
- ↑ a b c Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215.
- ↑ Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 190.
- ↑ a b Sobański 2002 ↓, s. 44-45.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: CĂPITAN DUMITRESCU ASW gunboats (1917-1918/1920). Navypedia. [dostęp 2018-02-17]. (ang.).
- Ivan Gogin: FRIPONNE 2nd class avisos (ASW gunboats) (1917-1918). Navypedia. [dostęp 2018-02-17]. (ang.).
- Jean Labayle-Couhat: French Warships of World War I. Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
- Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
- Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.).
- Maciej S. Sobański. Rumuńskie operacje minowe w latach 1941-1944. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (53), 2002. ISSN 1231-014X.