Diligente (1916)
 Jednostka bliźniacza „Diligente” – „Friponne” w 1917 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1915 |
| Wodowanie |
1916 |
 Marine nationale
| |
| Wejście do służby |
1918 |
| Wycofanie ze służby |
1946 |
| Los okrętu |
złomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
normalna: 315 ton |
| Długość |
66,4 metra |
| Szerokość |
7 m |
| Zanurzenie |
2,8 m |
| Napęd | |
| 2 silniki Diesla Sulzer o łącznej mocy 900 KM 2 śruby | |
| Prędkość |
14,5 węzła |
| Zasięg |
3000 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2 działa kal. 100 mm L/45 (2 x I) 2 zrzutnie bg | |
| Załoga |
54 |
Diligente – francuskie awizo (kanonierka) z okresu I i II wojny światowej, jeden z ośmiu zbudowanych okrętów typu Friponne. Jednostka została zwodowana w 1916 roku w stoczni Arsenal de Brest w Breście, a do służby w Marine nationale przyjęto ją w 1918 roku. W lipcu 1940 roku kanonierka została opanowana przez Brytyjczyków. Okręt został złomowany w 1946 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Awiza typu Friponne, klasyfikowane początkowo jako kanonierki do zwalczania okrętów podwodnych, zostały zamówione na podstawie wojennego programu rozbudowy floty francuskiej z 1916 roku[1]. Okręty były w zasadzie identyczne z awizami typu Ardent, różniąc się głównie rodzajem siłowni – silnikami Diesla w miejsce napędu parowego, dzięki czemu znacznie wzrósł zasięg pływania[1]. Początkowo planowano budowę 13 jednostek, jednak ukończono jedynie osiem[1]. Później klasyfikowane były jako awiza 2. klasy[2].
„Diligente” zbudowany został w stoczni Arsenal de Brest[1][3]. Stępkę okrętu położono w 1915 roku, został zwodowany w 1916 roku, a do służby w Marine nationale wszedł w 1918 roku[1][4].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był kanonierką przeznaczoną do zwalczania okrętów podwodnych[1]. „Diligente” jako jedyna jednostka typu Friponne wyróżniała się prostą pionową dziobnicą zamiast dziobu kliprowego[5]. Długość całkowita kadłuba okrętów tego typu wynosiła 66,4 metra, szerokość 7 metrów i zanurzenie 2,8 metra[6]. Wyporność normalna wynosiła 315 ton[3][6]. Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne Sulzer o łącznej mocy 900 KM, poruszające dwoma śrubami (jednostka nie posiadała komina)[3][7]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła 14,5 węzła[6]. Okręt zabierał 30 ton paliwa, co pozwalało osiągnąć zasięg wynoszący 3000 Mm przy prędkości 10 węzłów (lub 1600 Mm przy 15 węzłach)[3][6].
Uzbrojenie kanonierki składało się z dwóch pojedynczych dział kalibru 100 mm L/40 M1897 i dwóch zrzutni bomb głębinowych[4][6].
Załoga okrętu liczyła 54 oficerów, podoficerów i marynarzy[4][6][a].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Kanonierka służyła podczas I wojny światowej na Morzu Śródziemnym i w latach 1916-1918 używana była we francuskich Siłach Patrolowych Tunezji[8]. Pod koniec wojny lub po niej została przystosowana do roli trałowca[9]. Przez pewnie czas nosiła na dziobie znak burtowy: DG[10]. Przed II wojną światową służyła jako okręt-baza dla wodnosamolotów[11]. Podczas II wojny światowej, w toku kampanii francuskiej uczestniczyła w ewakuacji z Dunkierki[2]. Została ewakuowana do Portsmouth w Wielkiej Brytanii, gdzie po upadku Francji została 3 lipca 1940 roku opanowana przez Brytyjczyków[4][12]. Pozostała nieużywana do końca wojny[11]. Okręt został po wojnie zwrócony i złomowany w grudniu 1946 roku[1][4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Parkes 1934 ↓, s. 213 twierdzi, że załoga okrętu liczyła 57 osób.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 216.
- ↑ a b Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 104.
- ↑ a b c d Parkes 1934 ↓, s. 213.
- ↑ a b c d e Gogin 2018 ↓.
- ↑ Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 187, 190.
- ↑ a b c d e f Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215.
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215-216.
- ↑ Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 190.
- ↑ Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 259.
- ↑ Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 187.
- ↑ a b Le Masson 1969 ↓, s. 3.
- ↑ Lipiński 1999 ↓, s. 542.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: FRIPONNE 2nd class avisos (ASW gunboats) (1917-1918). Navypedia. [dostęp 2018-02-23]. (ang.).
- Jean Labayle-Couhat: French Warships of World War I. Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
- Jean Labayle-Couhat: French Warships of World War II. Ian Allan Ltd., 1971. (ang.).
- Henri Le Masson: Navies of the Second World War. The French Navy 2. Londyn: Macdonald & Co, 1969. (ang.).
- Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
- Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: Sampson Low, Marston & Co., 1934. (ang.).