Dodge Meadowbrook
Dodge Meadowbrook – samochód osobowy amerykańskiej klasy pełnowymiarowej produkowany pod amerykańską marką Dodge w latach 1949–1954, w ramach dwóch generacji.
Pierwsza generacja[edytuj | edytuj kod]
 1952 Dodge Meadowbrook | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
luty 1949 |
| Okres produkcji |
1949–1952 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | |
| Następca |
Dodge Meadowbrook II |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
4-drzwiowy sedan |
| Silniki |
R6: 3,8 l, 103 KM |
| Długość |
5171 mm |
| Szerokość |
1867 mm |
| Rozstaw osi |
3032 mm |
| Liczba miejsc |
6 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
.jpg)
.jpg)
W lutym 1949 roku Dodge zaprezentował nowe samochody klasy pełnowymiarowej, Meadowbrook i Coronet, które w ofercie modelowej marki zastąpiły starsze konstrukcje. Wprowadziły one nowocześniejsze nadwozia, z błotnikami przednimi stanowiącymi jednolitą płaszczyznę z drzwiami oraz mniej wystającymi błotnikami tylnymi[1]. Atrapę chłodnicy stanowiła krata z dużymi prostokątnymi otworami, ozdobiona trzema poziomymi belkami, z czego końcówki górnej belki obniżały się, przechodząc pod pojedynczymi reflektorami na całą szerokość przodu[1]. Poniżej, na zewnątrz od krótszej środkowej belki były okrągłe światła postojowe[1]. Meadowbrook stanowił następcę samochodu Dodge Deluxe i był przejściowo najtańszym modelem marki, do czasu wprowadzenia w maju tego roku mniejszego modelu Wayfarer[1].
Konstrukcyjnie Meadowbrook był identyczny z modelem Coronet, o rozstawie osi 123,5 cala (314 cm), lecz różnił się uboższym wykończeniem, głównie brakiem chromowanego panelu na błotniku tylnym[1]. Oba nosiły kod fabryczny D-30. W przeciwieństwie do Coroneta, Meadowbrook oferowany był tylko jako czterodrzwiowy sześciomiejscowy sedan, w bazowej cenie 1848 dolarów[1]. Napęd stanowił silnik 6-cylindrowy rzędowy dolnozaworowy L-Head o pojemności 230,2 cali sześciennych (3,8 l) i mocy 103 KM[1]. Skrzynia biegów była manualna, z przekładnią hydrokinetyczną Gyrol Fluid-Drive[2].
W styczniu 1950 roku samochód otrzymał ograniczony lifting, głównie dotyczący atrapy chłodnicy, złożonej z trzech poziomych belek, z których górna była zagięta, dotykając końcami środkowej belki. Dwie niższe belki rozciągały się na całą szerokość przodu i łączyły na krańcach, otaczając okrągłe światła parkingowe[3]. Na środku dolnych belek był emblemat firmowy. Model ten nosił kod fabryczny D-34[3].
W styczniu 1951 roku wprowadzono kolejny niewielki lifting, unowocześniając wygląd przedniego pasa. W miejscu górnej belki atrapy chłodnicy zastosowano kratę z sześcioma podłużnymi otworami, a dwie pozostałe belki, nadal obejmujące światła parkingowe, nie były już połączone na środku[4]. Wersja nadwoziowa i napęd pozostały takie same. Model ten nosił kod fabryczny D-42[4]. Na kolejny 1952 rok modelowy zmiany były jedynie kosmetyczne (m.in. lakierowana na kolor nadwozia zamiast szarego wewnętrzna powierzchnia dolnej belki atrapy chłodnicy oraz listwy na tylnych błotnikach nie dochodzące do świateł), a kod modelu pozostał ten sam[5]. Cena wówczas wynosiła 2149 dolarów[5].
Podczas trwającej 4 lata produkcji Dodge'a Meadowbrook, samochód pełnił funkcję ważnego modelu w ofercie marki, stanowiąc ok. 30% całkowitej sprzedaży marki na przełomie lat 40. i 50. XX wieku[6]. Łącznie w ciągu tych czterech lat powstało ich ok. 330 tysięcy[a].
Druga generacja[edytuj | edytuj kod]
.jpg) 1954 Dodge Meadowbrook | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
październik 1952 |
| Okres produkcji |
1952–1954 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Dodge Meadowbrook I |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Silniki |
R6: 3,8 l, 103-110 KM |
| Długość |
5220 mm |
| Szerokość |
1880 mm |
| Rozstaw osi |
3137 mm |
| Liczba miejsc |
6 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
.jpg)
.jpg)
Model 1953[edytuj | edytuj kod]
W październiku 1952 roku zaprezentowano nowe konstrukcje samochodów Dodge na 1953 rok modelowy[7]. Zrezygnowano z modelu Wayfarer, w związku z czym rozszerzono gamę wersji modelu Meadowbrook, który stał się tańszym modelem marki. Nowe nadwozie miało gładkie boki, bez wystających błotników, oraz jednoczęściową szybę przednią i silnie wygiętą panoramiczną szybę tylną[7]. Atrapa chłodnicy była podobna do zeszłorocznej, lecz obecnie krata z sześcioma podłużnymi otworami znajdowała się między dwoma dolnymi poziomymi belkami, obejmującymi światła postojowe, a nad nimi była trzecia wygięta belka[7].
Oprócz czterodrzwiowego sedana oferowano teraz dwudrzwiowe sześciomiejscowe coupé (Club Coupe, oba o kodzie fabrycznym D-46) oraz trzydrzwiowe kombi o dodatkowej nazwie Suburban (kod D-47)[7]. Istniały dwie wersje wykończenia sedanów i coupé: normalna, z nisko umieszczoną boczną listwą ozdobną, wznoszącą się nad tylnymi kołami, oraz Special, pozbawiona ozdób (obie w tej samej cenie)[7]. Rozstaw osi wynosił 119 cali (302 cm) lub 114 cali w wersji kombi (290 cm), która bazowała na modelu Plymouth Suburban[7]. Obok dotychczasowego silnika R6 o pojemności 230,2 cali sześciennych (3,77 l) i mocy 103 KM pojawił się opcjonalny silnik V8 Hemi Red Ram o pojemności 241,4 cali sześciennych (3,96 l) i mocy 140 KM[7]. Standardowa skrzynia biegów była 3-biegowa manualna, natomiast opcjonalnie był dostępny nadbieg zwiększający ekonomikę, przekładnia hydrokinetyczna Gyrol Fluid-Drive, dwubiegowa skrzynia półautomatyczna Gyro-Matic lub (tylko z silnikiem V8) automatyczna Gyro-Torque[8]. Opony miały rozmiar 6,70×15[7].
Ceny bazowe wynosiły: 1983 dolary za coupe, 2025 dolarów za sedan i 2201 dolarów za kombi[7]. Silnik V8 ze skrzynią automatyczną dodatkowo kosztował 344 dolary. Łącznie wyprodukowano na rynek amerykański 136 675 samochodów tego rocznika, co stanowiło 43,6% sprzedaży marki[7].
Model 1954[edytuj | edytuj kod]
Na ostatni 1954 rok modelowy, od października 1953 roku do gamy Dodge'a doszedł najdroższy model Dodge Royal, w związku z czym Coronet stał się modelem pośrednim i przejął odmianę kombi modelu Meadowbrook[9]. W konsekwencji Meadowbrook oferowany był już tylko w dwóch odmianach: czterodrzwiowego sedana i dwudrzwiowego sześciomiejscowego Club Coupe, pozbawionych listew ozdobnych (dawna linia Special)[9]. Miały one kod fabryczny D-50-1 w wersji z silnikiem V8 lub D-51-1 z silnikiem R6[9]. W nadwoziu zmieniono styl atrapy przedniej. Zrezygnowano z kraty, a dominującym elementem stała się belka pośrodku, zwężająca się ku końcom, z masywnym centralnym żebrem łączącym ją ze zderzakiem. Dzięki podniesieniu stopnia sprężania, moc silnika R6 podniesiono do 110 KM, a V8 do 150 KM[9]. Ceny pozostały takie same[9]. Wyprodukowano ich tylko 15 444, po czym produkcję modelu Meadowbrook zakończono jeszcze przed końcem roku modelowego, w połowie 1954 roku[9].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wielkość sprzedaży sedanów Meadowbrook i Coronet była podawana łącznie: w 1949 roku 144.390, w 1950 roku 221.791, a w latach 1951-52 łącznie 329.202 . Sprzedaż Meadowbrook w 1949 ocenia się na 30% całkowitej sprzedaży Dodge (256.852), w 1950 ocenia się na 32,52% całkowitej sprzedaży Dodge (343.096), w 1951 ocenia się na 25,7% całkowitej sprzedaży Dodge (291.862), a w 1952 na 32,5% całkowitej sprzedaży Dodge (205.149) (Flory 2008 ↓, s. 207-209, 273-275, 341-343, 417-418)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Flory 2008 ↓, s. 206-209.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 206-209, 1017.
- ↑ a b Flory 2008 ↓, s. 272-275.
- ↑ a b Flory 2008 ↓, s. 340-343.
- ↑ a b Flory 2008 ↓, s. 416-418.
- ↑ 1949 Dodge Meadowbrook. [dostęp 2020-03-30]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Flory 2008 ↓, s. 494-497.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 494-497, 1017.
- ↑ a b c d e f Flory 2008 ↓, s. 568-571.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- J. "Kelly" Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- 1950 Dodge (USA) Meadowbrook 4-Door Sedan. [dostęp 2020-03-30]. (ang.).