Dowód osobisty
Obowiązek posiadania od 18. roku życia
Obowiązek posiadania przed 18. rokiem życia
Brak obowiązku posiadania dowodu
Państwo nie wydaje dowodów osobistych
.png)
.png)
Dowód osobisty – dokument stwierdzający tożsamość osoby i poświadczający obywatelstwo. W wielu państwach jego posiadanie jest obowiązkowe.
Wiele państw uznaje także inne dokumenty potwierdzające tożsamość, m.in. prawo jazdy, paszport, legitymacja ubezpieczeniowa czy akt urodzenia albo paszport wewnętrzny, tj. dowód osobisty w krajach postsowieckich.
Przykładowo, w Stanach Zjednoczonych powodem niewprowadzenia jednolitego obowiązkowego dowodu osobistego jest rozumienie takiego obowiązku jako przejaw totalitaryzmu[1].
W Polsce[edytuj | edytuj kod]
W Polsce przed II wojną światową dowód osobisty był dokumentem wydawanym na życzenie. Obowiązek posiadania dokumentu identyfikującego obywatela wprowadzili okupanci w czasie II wojny światowej (kenkarta) i został on następnie utrzymany w PRL. Po upadku komunizmu dowód osobisty nadal pozostaje w Polsce dokumentem obowiązkowym, z tym, że od początku nowego tysiąclecia wprowadzono dowody w postaci pojedynczej wielowarstwowej karty o wymiarach karty kredytowej wykonanej z poliwęglanu, zastępujące obowiązujące w PRL dowody w postaci niewielkiej książeczki.
Blankiety dowodów osobistych produkowane są przez Polską Wytwórnię Papierów Wartościowych S.A. Dane obywateli nanoszone są w Centrum Personalizacji Dokumentów MSWiA.
Rozmiar dowodu osobistego (karty) to 85,60 ×53,98 mm (standard ID-1 ISO/IEC 7810).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- dokument tożsamości
- publiczny rejestr on-line autentycznych dokumentów tożsamości i dokumentów podróży
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ G. David Garson, Public Information Technology and E-governance: Managing the Virtual State (Sudbury, Massachusetts: Jones & Bartlett Publishers, 2006), 171.