Dziadowska Skała
 Dziadowska Skała na lewo od Małego Kościoła – widok od strony Doliny Małej Zimnej Wody | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
ok. 1925 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
25 sierpnia 1901 r. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′42,4″N 20°12′19,7″E/49,178444 20,205472
| |
Dziadowska Skała (słow. Kopa nad Ohniskom, niem. Etelkaturm, Adelheidturm, węg. Etelkatorony, ok. 1925 m) – turnia znajdująca się w masywie Kościołów w słowackich Tatrach Wysokich. Leży w Zimnowodzkiej Grani, którą Pośrednia Grań wysyła na południowy wschód. Jest położona na końcu południowo-wschodniej grani Małego Kościoła. Od strony północno-zachodniej graniczy z Dziadowskim Kopiniakiem, oddzielonym Dziadowską Przełęczą, która składa się z trzech siodeł rozdzielonych dwoma Dziadowskimi Kopkami. Najbliższe Dziadowskiej Skale siodło to Skrajna Dziadowska Przełęcz, odgraniczająca ją od Skrajnej Dziadowskiej Kopki. Z kolei po drugiej stronie, na południowym wschodzie, Dziadowska Skała opada na Rywocińską Przełęcz, stanowiącą granicę między masywami Kościołów i Rywocin. Po jej drugiej stronie położona jest Wielka Rywocińska Turnia[1].
Północno-wschodnie stoki opadają z Dziadowskiej Skały do Doliny Małej Zimnej Wody, południowo-zachodnie – do Doliny Staroleśnej. W stronę Doliny Małej Zimnej Wody od wierzchołka zbiega żebro[1].
Na wierzchołek Dziadowskiej Skały nie prowadzą żadne szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na szczyt od strony Rywocińskiej Przełęczy[1].
Pierwsze wejścia:
- letnie – József Déry i przewodnik Johann Schmögner, 25 sierpnia 1901 r.,
- zimowe – Gyula Hefty i Gyula Komarnicki, 8 grudnia 1911 r.[1]
Polska nazwa Dziadowskiej Skały i innych sąsiednich obiektów jest wynikiem nieporozumienia przy tłumaczeniu – słowackie słowo kostolník, występujące w nazwach większości z tych obiektów, oznacza osobę opiekującą się kościołem i nie ma wydźwięku pejoratywnego. Słowacka nazwa Dziadowskiej Skały pochodzi od starej słowackiej nazwy pobliskiej Łomnickiej Koleby (Ohnisko)[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XVII. Spąga – Rywociny. Warszawa: Sport i Turystyka, 1973, s. 154–157.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 400–401. ISBN 83-01-13184-5.