Feliks Barbarowicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Barbarowicz
Data i miejsce urodzenia

10 grudnia 1929
Janowo

Data śmierci

12 lipca 1998

Zawód, zajęcie

działacz partyjny i państwowy, strażak

Stanowisko

wicewojewoda słupski (1975–1983)

Partia

PZPR

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie Złoty Znak Związku OSP RP

Feliks Barbarowicz (ur. 10 grudnia 1929 w Janowie[1], zm. 12 lipca 1998[2]) – polski działacz partyjny i państwowy, strażak w stopniu starszego brygadiera, w latach 1975–1983 wicewojewoda słupski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Józefa i Adeli. Urodził się we wsi Janowo na Wileńszczyźnie. W sierpniu 1946 roku w ramach akcji repatriacyjnej samotnie wyjechał do Polski, gdzie zamieszkał w Giżycku, gdzie podjął pracę jako robotnik drogowy[3]. Na przełomie 1946 i 1947 roku krótko pracował jako piekarz w Człopie, a od 1947 roku zatrudniony był w Czaplicach jako robotnik rolny[4].

Został zawodowym strażakiem, dosłużył się stopnia pułkownika (starszego brygadiera) pożarnictwa[5]. Współautor okolicznościowej publikacji na temat pożarnictwa i redaktor prasy specjalistycznej[6][4].

W 1948 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Związał się z Komitetem Powiatowym PZPR w Wałczu, gdzie od 1952 był instruktorem i kierownikiem Wydziału Propagandy. W 1953 został sekretarzem ds. propagandy w tej jednostce. Na początku lat 60. zasiadał w Komitecie Wojewódzkim PZPR w Koszalinie i był I sekretarzem Komitetu Powiatowego PZPR w Świdwinie[7]. Od 1975 do 1981 należał do egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Słupsku[1]. Jednocześnie od czerwca 1975[8] do 1983 pełnił funkcję wicewojewody słupskiego, a od lat 70. kierował też słupskim zarządem wojewódzkim Ochotniczej Straży Pożarnej[9]. W 1988 został dyrektorem Centralnego Muzeum Pożarnictwa w Mysłowicach, stanowisko zajmował do śmierci[5]. W 1997 wybrano go prezesem Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w województwie katowickim[10].

Był żonaty z Genowefą, w 1998 wraz z małżonką odznaczony Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie[11]. Poza tym został także odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Znakiem Związku Ochotniczych Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2020-06-22].
  2. ↑ Feliks Barbarowicz. Gazeta Stołeczna, 12 lipca 1999. [dostęp 2020-07-01].
  3. ↑ Zalewski 2022 ↓, s. 20.
  4. ↑ a b c Zalewski 2022 ↓, s. 21.
  5. ↑ a b Historia. Centralne Muzeum Pożarnictwa. [dostęp 2020-07-01].
  6. ↑ Barbarowicz, Feliks (1929–1998). worldcat.org. [dostęp 2020-07-01]. (ang.).
  7. ↑ Central Intelligence Agency: Directory of Officials of the Polish People's Republic. Central Intelligence Agency, 1960, s. 272, 275.
  8. ↑ Central Intelligence Agency: Directory of Officials of the Polish People's Republic. Uniwersytet Michigan, 1983, s. 96.
  9. ↑ Stanisław Jank. Z historii słupskiego pożarnictwa. „Powiat Słupski”. 12–14 (81–83), s. 41, listopad–styczeń 2008. 
  10. ↑ Skok na kasę?. Gazeta Wyborcza Katowice, 24 marca 1997. [dostęp 2020-07-01].
  11. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 stycznia 1998 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 1998 r. nr 9, poz. 176)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Marian Zalewski (red.), Słownik biograficzny polskich strażaków, t. 1, Warszawa: Zarząd Główny Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP, 2022, ISBN 978-83-943918-5-0.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feliks_Barbarowicz&oldid=71795563”