Feliks Erbrich
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
otolaryngolog |
Feliks Antoni Erbrich (ur. 16 grudnia 1874[1] w Łodzi, zm. 8 listopada 1938 w Warszawie[2]) – polski laryngolog, wykładowca na Uniwersytecie Warszawskim.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Dzieciństwo i młodość spędził w Częstochowie, gdzie 1894 ukończył gimnazjum. Następnie zamieszkał w Warszawie, gdzie rozpoczął studia na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego. Rok później równolegle rozpoczął naukę na Wydziale Lekarskim, studia ukończył w 1900 i rozpoczął pracę w warszawskim szpitalu św. Ducha, gdzie był asystentem dr. Alfreda Sokołowskiego. Równocześnie pracował jako asystent w sanatorium dr. Józefa Geislera w Otwocku oraz prowadził praktykę lekarską. W 1906 wyjechał na staż do Uniwersytetu we Fryburgu, gdzie w kierowanej przez prof. Gustawa Kiliana Klinice Otolaryngologii zapoznał się z endoskopową metodą badania tchawicy i oskrzeli. Po powrocie do Warszawy przez czternaście lat kierował ambulatorium, od 1915 równocześnie pełnił funkcję ordynatora oddziału wewnętrznego[3]. W 1920 został mianowany profesorem nadzwyczajnym[1]. W 1921 objął stanowisko dyrektora Kliniki Laryngo-Otiatrycznej Uniwersytetu Warszawskiego, w tym samym roku wspólnie z Ludwikiem Guranowskim i Janem Szmurłą założył Polskie Towarzystwo Otolaryngologiczne, którego był pierwszym prezesem. Zrezygnował po dwóch latach, w 1924 został redaktorem naczelnym „Przeglądu-Laryngo-otiatrycznego”. W latach 1933-1934 był dziekanem Wydziału Lekarskiego UW. W 1934 otrzymał nominację na profesora zwyczajnego[1]. Feliks Erbrich był człowiekiem bardzo zamożnym, ale w swojej pracy zawodowej zarówno asystentów jak i pacjentów traktował w ten sam sposób, jak równych sobie. Wśród ubogich, a szczególnie w społeczności żydowskiej miał opinię człowieka niezwykłego, uzdrowiciela, którego dotyk przywracał zdrowie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 191-5-22)[4].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Metody badania krtani, tchawicy i oskrzeli (1919) współautor,
- Metody badania narządu oddechowego (1920) współautor,
- Patologia dróg oddechowych górnych i uszu (1927).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 167.
- ↑ Feliks Erbrich, Wielka Księga Powązek. [dostęp 2017-09-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-30)].
- ↑ Erbrich Feliks (1874-1938), Otwock HiStory. [dostęp 2017-09-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-28)].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: FELIKS ERBRICH, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-02].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Czy wiesz kto to jest?, praca zbiorowa pod redakcją Stanisława Łozy, Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej Warszawa 1938, tom I s. 167
- Grzegorz Janczewski: Tworzyli polską laryngologię. Kierownicy Kliniki Otololaryngologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego: Feliks Antoni Erbrich (1874–1938). „Magazyn Otolaryngologiczny”. Vol. X, nr 1, styczeń–marzec 2011. ISSN 1643-0050.