Florian Ogan
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Florian Ogan (ur. 4 maja 1891 w Wieszowie, zm. 24 stycznia 1965 w Knurowie)[1] – polski lekarz, uczestnik III powstania śląskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Florian Ogan przyszedł na świat 4 maja 1891 roku w Wieszowiej, która znajdowała się wówczas na terytorium Cesarstwa Niemieckiego. Wedle panującej tradycji otrzymał imię ze względu na fakt, że urodził się w dzień świętego Floriana. Miał dwóch braci: Franciszka i Pawła oraz trzy albo cztery siostry. W 1895 roku zmarł ojciec Floriana, przez co w utrzymaniu rodziny pomagali jego starsi bracia. Rozpoczęli pracę w kopalni Rokitnica, do której uczęszczali pieszo.
Ogan skończył czteroletnią Szkołę Realną w rodzinnej miejscowości, dzięki czemu kształcił się dalej w szkole podstawowej i męskim gimnazjum mieszczącym się w Gliwicach przy ul. Kozielskiej, które było prowadzone przez księży. Był wtenczas członkiem tajnej organizacji młodzieżowej. W lipcu 1910 roku uczestniczył w odsłonięciu Pomnika Grunwaldzkiego w Krakowie za co został wydalony ze szkoły. Ogan wrócił do klasy maturalnej po wygranej sprawie w sejmie pruskim w Berlinie, a następnie zdał egzamin maturalny w Bolesławcu. W 1911 roku rozpoczął studia na wydziale medycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, podczas których działał w Związku Akademickim Górnoślązaków i Związku Młodzieży Polskiej „Zet”[1][2]. Naukę przerwał wybuch I wojny światowej, po czym Ogan otrzymał powołanie do wojska pruskiego i pracował jako felczer[3][1]. Po zakończeniu wojny dokończył studia. W 1921 roku uzyskał tytuł lekarza medycyny i odbył praktyki w szpitalach w Chorzowie i Rudzie Śląskiej[3]. Brał udział w III powstaniu śląskim jako lekarz w pułku Alfonsa Zgrzebnioka. W 1928 roku wygrał konkurs na dyrektora szpitala w Knurowie, w którym otworzył oddział ginekologii i chirurgii. Po wybuchu II wojny światowej został służbowo przeniesiony do szpitala w Chorzowie, gdzie wcześniej praktykował. Jednocześnie zlikwidowano przygraniczny wówczas szpital w Knurowie, by w przypadku ataku okupant nie miał zaplecza leczniczego[1]. Ogan otrzymał w 1940 roku ofertę ponownej pracy w Knurowie w zamian za podpisania volkslisty, jednak odmówił i stracił przez to zajmowane wtenczas stanowisko[4]. W 1943 był lekarzem w obozie jenieckim w Świętochłowicach. Rok później rozpoczął pracę w szpitalu w Dąbrówce Małej, którą załatwił mu jeden z kolegów oraz otworzył w budynku szkoły podstawowej nr 2 w Knurowie gabinet lekarski[1]. Po zakończeniu wojny pełnił przez siedemnaście lat kolejny raz rolę ordynatora szpitala w Knurowie[2].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
W 1928 roku wziął ślub z Antoniną, która była położną w szpitalu w Chorzowie. Miał z nią córkę Marię (1940–2015)[1]. W 1962 roku ze względu na wiek i chorobę przeszedł na emeryturę[5]. Zmarł 24 stycznia 1965 roku w Knurowie i został pochowany na cmentarzu przy ul. 1–go Maja[1].
Upamiętnienia[edytuj | edytuj kod]
19 listopada 1998 roku Klub Honorowych Dawców Krwi w Knurowie przyjął za patrona Ogana[6]. W 2009 roku Izba Tradycji wydała pocztówkę z wizerunkiem Ogana w ramach projektu „Knurowskie sacrum, zabytki, muzea”. Publikacja była stylizowana na oprawione stare zdjęcie, zaś na odwrocie znajdował się życiorys i zasługi dla miasta[7]. Jedna z ulic w Knurowie nosi imię Ogana[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Śląski Krzyż Powstańczy[1]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski w 1964 roku[5]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Florian Ogan – doktor, dyrektor, a nade wszystko dobry człowiek. „Przegląd Lokalny”. Nr 43, s. 12, 29 października 2015.
- ↑ a b Służba zdrowia w Knurowie w latach 1922–1945. „Przegląd Lokalny”. Nr 29, s. 7, 23 lipca 1998.
- ↑ a b Z dziejów Knurowa. „Przegląd Lokalny”. Nr 27, s. 4, 14 lipca 1994.
- ↑ Służba zdrowia w Knurowie w latach 1939–1945. „Przegląd Lokalny”. Nr 5, s. 10, 31 stycznia 2008.
- ↑ a b Wysokie odznaczenia dla lekarzy. „Nowiny”. Nr 34, s. 4, 19 sierpnia 1964.
- ↑ Dar serca. „Przegląd Lokalny”. Nr 47, s. 1, 26 listopada 1998.
- ↑ Patroni na pocztówkach. „Przegląd Lokalny”. Nr 16, s. 10, 23 kwietnia 2009.