Franciszek Gomuliński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Karol Gomuliński
podpułkownik inżynier podpułkownik inżynier
Data i miejsce urodzenia

4 października 1905
Pruszków

Data i miejsce śmierci

10 czerwca 1981
Brwinów

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

1 pułk lotniczy
samodzielny dywizjon doświadczalny
dywizjon I/145
dywizjon 308

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (od 1941) Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Lotniczy

Franciszek Karol Gomuliński (ur. 4 października 1905 w Pruszkowie, zm. 10 czerwca 1981 w Brwinowie[1]) – podpułkownik inżynier Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1925 roku rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Lotnictwa, którą ukończył w 1927 r. z 17. loktą (I promocja). W stopniu sierżanta podchorążego obserwatora otrzymał przydział do 1. pułku lotniczego[2]. W 1928 roku został awansowany na podporucznika, w 1931 r. na porucznika. W 1931 roku został odkomenderowany na studia politechniczne, które ukończył w 1937 roku uzyskując tytuł inżyniera. W latach 1937–39 znajdował się w dyspozycji szefa Departamentu Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych[3]. Na stopień kapitana został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 4. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa techniczna[4]. W tym samym czasie pełnił służbę w samodzielnym dywizjonie doświadczalnym w Warszawie na stanowisku oficera technicznego eskadry samolotów prototypowych[5][2].

W czasie kampanii wrześniowej nie walczył, został ewakuowany do Francji. Był odpowiedzialny za obsługę techniczną nowo formowanego dywizjonu I/145[6]. Po klęsce Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do RAF, otrzymał numer służbowy P-0299[3]. W Polskich Siłach Powietrznych pełnił służbę w personelu technicznym, we wrześniu 1940 roku otrzymał przydział do 308 dywizjonu jako oficer techniczny. W sierpniu 1941 roku był oficerem łączności Stacji Exeter, w sierpniu 1942 r. został przydzielony do Dowództwa Lotnictwa Myśliwskiego. W marcu 1943 roku został awansowany na stopień majora i skierowany na staż Dowództwa Lotnictwa Pustynnego[7]. W 1943 roku został kierownikiem Katedry Łączności Lotniczej w Wyższej Szkole Lotniczej w Wielkiej Brytanii[2].

Po zakończeniu wojny został zdemobilizowany i w 1947 roku zdecydował się na powrót do Polski. Zmarł 10 czerwca 1981 roku i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Brwinowie[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Gomuliński Franciszek Karol. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-08-21].
  2. ↑ a b c Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2002, s. 47-48. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
  3. ↑ a b Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012, s. 202. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
  4. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 227.
  5. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 788.
  6. ↑ Jerzy Płoszajski: Technicy lotnictwa polskiego na Zachodzie 1939-1946. Cz. 1. Londyn: Stowarzyszenie Techników Polskich w Wielkiej Brytanii, 1998, s. 7. ISBN 0-9522473-2-1. OCLC 749530912.
  7. ↑ Jerzy Płoszajski: Technicy lotnictwa polskiego na Zachodzie 1939-1946. Cz. 2. Londyn: Stowarzyszenie Techników Polskich w Wielkiej Brytanii, 1998, s. 89. ISBN 0-9522473-2-1. OCLC 749530912.
  8. ↑ Franciszek Karol Gomuliński. Niebieska eskadra - groby, cmentarze, pomniki, miejsca pamięci polskich lotników. [dostęp 2019-08-21]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Gomuliński&oldid=72771125”