Góra Hugona
50°16′29″N 18°55′08″E/50,274722 18,918889 Góra Hugona, widok z północnego wschodu (2018) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
311,4 m n.p.m. |
Położenie na mapie Świętochłowic  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
| 50°16′29″N 18°55′08″E/50,274722 18,918889
| |
Góra Hugona (śl. Hugoberg) — najwyższe wzniesienie Świętochłowic, ok. 311,4 m n.p.m. Znajduje się w obrębie Wzgórz Chropaczowskich. Stanowi dział wodny I rzędu pomiędzy Wisłą a Odrą.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Nazwa pochodzi od imienia Hugo I Henckela von Donnersmarck.
W 1803 obszar ten pokrywały całości lasy. Jednak postępujący rozwój przemysłu spowodował, że od 1883 teren ten został silnie zdegradowany. W 1935 powstała tu sekcja szybowcowa. Podczas II wojny światowej lotnisko wykorzystywali Niemcy. Powstała też obok lotniska bateria dział przeciwlotniczych.
Fauna i flora[edytuj | edytuj kod]
Szata roślinna na omawianym terenie należy do najlepiej wykształconych i zróżnicowanych w Świętochłowicach. Choć jest prawie w całości pochodzenia antropogenicznego, posiada dużą wartość przyrodniczą i spełnia ważną rolę biocenotyczną. Jest siedliskiem licznych gatunków roślin, grzybów i zwierząt w tym także gatunków podlegających ochronie. Odnotowano tu ok. 110 gatunków roślin naczyniowych, wśród których można odnaleźć dwa gatunki objęte ścisłą ochroną (kruszczyk szerokolistny i bluszcz pospolity) oraz gatunki częściowo chronione (m.in. kalina koralowa, konwalia majowa, kruszyna pospolita).
Na terenie Góry Hugona odnaleziono dotychczas 92 gatunki kręgowców - 5 gatunków ryb, 15 gatunków reprezentujących herpetofaunę, 53 gatunki ptaków oraz 19 gatunków ssaków. Spośród nich aż 71 podlega ochronie prawnej a trzy chronione są prawem łowieckim.
Do największych osobliwości faunistycznych należą: traszka grzebieniasta, kumak nizinny, grzebiuszka ziemna, ropucha paskówka, rzekotka drzewna oraz zaskroniec zwyczajny, a także krogulec, zimorodek, dzięcioł zielony, trzciniak i derkacz.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- "Na górze Hugona" - praca zbiorowa ISBN 83-921545-0-9