Gaetano Quagliariello
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 kwietnia 1960 |
|---|---|
| Minister ds. reformy instytucjonalnej Włoch | |
| Okres |
od 28 kwietnia 2013 |
| Przynależność polityczna | |
Gaetano Quagliariello (ur. 23 kwietnia 1960 w Neapolu[1]) – włoski historyk, publicysta, wykładowca akademicki i polityk, senator, od 2013 do 2014 minister ds. reformy instytucjonalnej w rządzie Enrica Letty.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył nauki polityczne na Uniwersytecie w Bari. Jako naukowiec związany głównie z rzymskim Uniwersytetem LUISS, gdzie doszedł do stanowiska profesora zwyczajnego, specjalizując się w historii współczesnej (w tym dotyczącej partii politycznych). Wykładał także m.in. na uczelniach w L’Aquili i Bolonii[1]. W 2003 założył fundację Magna Carta. Jako publicysta współpracował m.in. z „il Giornale” i „Libero”[1].
Działalność polityczną rozpoczynał jako działacz młodzieżówki Partii Radykalnej. W latach 90. wstąpił do Forza Italia, następnie został członkiem Ludu Wolności. W latach 2001–2006 pełnił funkcję doradcy przewodniczącego Senatu Marcella Pery ds. kulturalnych[1]. W 2006 został wybrany w skład Senatu XV kadencji. Reelekcję na XVI i XVII kadencję uzyskiwał w 2008 i w 2013[2].
27 kwietnia 2013 kandydat na premiera Enrico Letta ogłosił jego nominację na urząd ministra ds. reformy instytucjonalnej[3], który objął następnego dnia. 15 listopada 2013 przeszedł do Nowej Centroprawicy, którą powołał wicepremier Angelino Alfano. Funkcję ministra pełnił do 22 lutego 2014. W 2015 założył ugrupowanie Identità e Azione[4].
W 2018 utrzymał mandat senatora na XVIII kadencję, będąc kandydatem centroprawicowej koalicji[5]. W 2021 dołączył do nowego ugrupowania Coraggio Italia[6], a w 2022 przystąpił do formacji Italia al Centro[7].
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Storia della goliardia politica nel dopo-guerra: 1943–1968, Manduria 1987
- De Gaulle e il Gollismo, Bolonia 2003
- Cattolici, pacifisti, teocon. Chiesa e politica in Italia dopo la caduta del Muro, Mediolan 2006
- Alla ricerca di una sana laicità. Libertà e centralità dell'uomo, Siena 2007
- Gaetano Salvemini, Bolonia 2007
- La religion gaulliste, Paryż 2007
- Gaullisme, une classification impossible. Essai d'analyse comparée des droites française et italienne, Paryż 2009
- La persona il popolo e la libertà. Per una nuova generazione di politici cristiani, Siena 2010
- De Gaulle, Soveria Mannelli 2012
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2013-04-27]. (wł.).
- ↑ Gaetano Quagliariello na stronie Senatu XVII kadencji. [dostęp 2013-04-27]. (wł.).
- ↑ Il governo Letta: Saccomanni all'Economia, Alfano agli Interni e Bonino agli Esteri. il Sole 24 Ore.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-27]. (wł.).
- ↑ Idea, „Identità e Azione”: Gaetano Quagliariello fonda un nuovo partito-movimento. polisblog.it, 21 grudnia 2015. [dostęp 2017-12-28]. (wł.).
- ↑ Parlamentari d’Abruzzo, ecco tutti gli eletti. primadanoi.it, 5 marca 2018. [dostęp 2018-03-05]. (wł.).
- ↑ Coraggio Italia, il ruolo di Emilio Carelli: a un passo dal „sì”, chi sta per entrare nel partito. liberoquotidiano.it, 9 czerwca 2021. [dostęp 2021-09-29]. (wł.).
- ↑ Italia al Centro presenta il programma ma non l’alleanza, Toti: „Decideremo la prossima settimana”. genova3000.it, 29 lipca 2022. [dostęp 2022-08-04]. (wł.).
| W dniu powstania |
|
|---|
