Grzybolubka lepka
_Singer_171045_crop.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
grzybolubka lepka |
| Nazwa systematyczna | |
| Asterophora parasitica (Bull.) Singer Lilloa 22: 171 (1951) | |
Grzybolubka lepka (Asterophora parasitica (Bull.) Singer) – gatunek grzybów należący do rodziny kępkowcowatych (Lyophyllaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lyophyllaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten opisał w roku 1791 Jean Baptiste François Bulliard nadając mu nazwę Agaricus parasiticus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 1951 Rolf Singer, przenosząc go do rodzaju Asterophora[1]. Niektóre synonimy nazwy naukowej:
- Agaricus parasiticus Bull. 1791
- Agaricus pilipes Sowerby 1803
- Agaricus umbratus With. 1796
- Fungus pilipes (Sowerby) Kuntze 1898
- Gymnopus parasiticus (Bull.) Gray 1821
- Gymnopus pilipes (Sowerby) Gray 1821
- Merulius parasiticus (Bull.) Purton 1821
- Nyctalis parasitica (Bull.) Fr. 1838[2].
.JPG)
Nazwę polską nadał Władysław Wojewoda w 1999 r[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Początkowo okrągły, dzwonowaty, później rozpłaszczający się. Osiąga średnicę 0,8–2 cm. Barwa biała, śmietankowa do szarobeżowe, u starszych owocników brązowa. Powierzchnia owocników gładka, jedwabista, pokryta bardzo cienkimi, długimi włókienkami[4].
Grube, szeroko rozstawione, zbiegające na trzon. Czasami rozwidlają się przy brzegu kapelusza. Krawędzie pokryte drobnymi ziarenkami[4]
Wysokość 1–3 cm, grubość 0,4–1,2 cm. Często jest krzywy. Powierzchnia podobnej barwy jak kapelusz i również pokryta bardzo cienkimi, podłużnymi włókienkami. Pod samym kapeluszem trzon czasami jest delikatnie aksamitny, biały. U młodych okazów jest pełny, u starszych pusty[4].
Cienki, o barwie od białej do brązowej. Ma nieprzyjemny zapach i mączny smak[4].
- Cechy mikroskopowe
Wysyp zarodników biały Zarodniki eliptyczne, gładkie, bezbarwne, o rozmiarach 5–6 × 3–4 μm. Ponadto wytwarza na blaszkach grubościenne chlamydospory o rozmiarach 17-21 × 9–10 μm[4].
Zasięg występowania i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Występuje w Ameryce Północnej i w Europie. Spotykany jest w całej niemal Europie i na większości jej obszaru nie jest rzadkością, bardzo rzadki jest tylko na Półwyspie Skandynawskim. Tutaj granica jego zasięgu nie przekracza północnej granicy zasięgu dębów[5]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych w Niemczech, Norwegii i Finlandii[3].
Występuje w lasach, szczególnie grabowych i bukowych. Grzyb nagrzybny, pasożyt i saprotrof, rozwijający się na martwych owocnikach innych grzybów, głównie mleczajów i gołąbków, zwłaszcza na gołąbku smacznym, gołąbku śmierdzącym[3] i gołąbku czarniawym. Nie do końca jest pewne, czy jest saprotrofem, czy pasożytem. Przez niektóre źródła jest określany jako pasożyt. W języku angielskim nazywany jest „pasożytem gołąbków”[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2015-01-10] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2015-01-10] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 65, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e Mushrooms of Northeasterb North America [online] [dostęp 2015-01-12].
- ↑ S. Woldmar, On the North European distribution of Asterophora parasitica (Bull. ex Fr.) Sing, „Svensk Botanik Tidskrift”, 48 (2), 1954, s. 595–602.
- ↑ T. Laessoe, Mushrooms. Smithsonian Handbooks, wyd. 2, Londyn: Dorling Kindersley Adult, 2002, s. 142, ISBN 978-0-7894-8986-9.