Guttry (herb szlachecki)

Wizerunek herbu z herbarza Herby szlachty polskiej Zbigniewa Leszczyca

Wizerunek herbu według herbarza Johna Burkego

Wizerunek herbu z Księgi herbowej rodów polskich Juliusza Ostrowskiego

Guttry (Gutry) – polski herb szlachecki pochodzenia szkockiego, herb własny z indygenatu.

Opis herbu

Opis herbu z wykorzystaniem klasycznych zasad blazonowania:

Tarcza herbowa podzielona na cztery części. W polu pierwszym i czwartym w kolorze srebrnym, lwy czerwone. W polu drugim i trzecim w kolorze niebieskim złote snopy zboża.

Klejnot – nad hełmem w koronie, pół lwa trzymającego w łapach snop zboża, w kolorze złotym.

Labry z prawej srebrne, podbite czerwienią. Z lewej złote podbite niebieskim

Opis herbu z Księgi herbowej rodów polskich Juliusza Ostrowskiego:

Na tarczy czterodzielnej w polach I i IV srebrnych – lew wspięty czerwony, w II i III błękitnych – snop złoty. Nad hełmem w koronie pół lwa snop trzymającego..

Wzmianki heraldyczne

Herb przyniesiony do Rzeczypospolitej ze Szkocji, herb rodziny Guttry (Guthrie of Elgin) wywodzącej się ze starego szkockiego klanu Guthrie, osiadłej w Gdańsku w XVI wieku. W 1673 podczas sejmu pacyfikacyjnego, na wniosek hetmanów Jana Sobieskiego i Dymitra Wiśniowieckiego, za zasługi wojenne, Jerzy Guttry major piechoty wojsk koronnych z regimentu Jana Fryderyka von Grabena otrzymał indygenat.

Herbowni

Jedna rodzina herbownych (herb własny): Guttry (Gutry)

Bibliografia

• Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku. Ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 116. ISBN 978-83-60597-10-1.

Linki zewnętrzne

• Herb Gutry z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla