Innoryżak gąszczowy
| Euryoryzomys emmonsae[1] | |||
| (Musser, Carleton, Brothers & A.L. Gardner, 1998) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
innoryżak gąszczowy | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 brak danych
| |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Innoryżak gąszczowy[4] (Euryoryzomys emmonsae) – gatunek ssaka z podrodziny bawełniaków (Sigmodontinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Innoryżak gąszczowy występuje pomiędzy rzekami Xingu i Tocantins w Pará i Mato Grosso w Brazylii; dwa stwierdzenia z okolic rzeki Teles Pires, w Mato Grosso, mogą przedstawiać nieopisany dotąd gatunek[5].
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1998 roku zespół amerykańskich zoologów nadając mu nazwę Oryzomys emmonsae[2]. Holotyp pochodził ze wschodniej części brzegu rzeki Xingu, 52 km na południowy wschód od Altamiry, w Pará, w Brazylii[6].
W 2006 roku dokonano rewizji podziału systematycznego, wyłączając z rodzaju Oryzomys niespokrewnione bliżej gryzonie i tworząc m.in. rodzaj Euryoryzomys[3][4] Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[5].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
- Euryoryzomys: gr. ευρυς eurus „szeroki”; rodzaj Oryzomys S.F. Baird, 1857 (ryżniak)[7].
- emmonsae: dr Louise Hickok Emmons (ur. 1943), amerykańska teriolożka[8].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 128–142 mm, długość ogona 144–160 mm, długość tylnej stopy 34–50 mm; brak szczegółowych danych dotyczących masy ciała[9].
Biologia[edytuj | edytuj kod]
Innoryżak gąszczowy żyje w lesie atlantyckim, najczęściej łapany jest na ziemi i pod kłodami w gęstwinie leśnej. Prowadzi naziemny tryb życia[3].
Populacja[edytuj | edytuj kod]
Innoryżak gąszczowy jest słabo poznanym gatunkiem, ale pozostałe innoryżaki żyją wyłącznie w lasach pierwotnych, co sugeruje, że i on może być zagrożony przez zmiany środowiska. W regionie jego występowania ma miejsce wylesianie terenów pod uprawę soi, hodowlę bydła i dla pozyskania drewna. Trend zmian liczebności gatunku ani zasięg jego występowania nie jest znany i Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody nie przydzieliła mu na razie kategorii zagrożenia[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Euryoryzomys emmonsae, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b G.G. Musser, M.D. Carleton, E.M. Brothers & A.L. Gardner. Systematic studies of oryzomyine rodents (Muridae, Sigmodontinae): diagnoses and distributions of species formerly assigned to Oryzomys "capito". „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 236, s. 233, 1998. (ang.).
- ↑ a b c d A. Percequillo i inni, Euryoryzomys emmonsae, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2019, wersja 2021-3 [dostęp 2021-12-12] (ang.).
- ↑ a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 247. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 396. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Oryzomys emmonsae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-12-12].
- ↑ M. Weksler, A.R. Percequillo & R.S. Voss. Ten New Genera of Oryzomyine Rodents (Cricetidae: Sigmodontinae). „American Museum Novitates”. 3537, s. 11, 2006. (ang.).
- ↑ B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 127. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.).
- ↑ U. Pardiñas, P. Myers, L. León-Paniagua, N.O. Garza, J. Cook, B. Kryštufek, R. Haslauer, R. Bradley, G. Shenbrot & J. Patton. Opisy gatunków Cricetidae: U. Pardiñas, D. Ruelas, J. Brito, L. Bradley, R. Bradley, N.O. Garza, B. Kryštufek, J. Cook, E.C. Soto, J. Salazar-Bravo, G. Shenbrot, E. Chiquito, A. Percequillo, J. Prado, R. Haslauer, J. Patton & L. León-Paniagua: Family Cricetidae (True Hamsters, Voles, Lemmings and New World Rats and Mice). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 423. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).