Język kowiai
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
600 (2000) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 2 wrażliwy↗ | ||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | kwh | ||
| IETF | kwh | ||
| Glottolog | kowi1239 | ||
| Ethnologue | kwh | ||
| BPS | 0804 5 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język kowiai, także: kaiwai[1][2], kuiwai[1], koiwai, aiduma, kayumerah (a. kajumerah)[3][4] – język austronezyjski używany w prowincji Papua Zachodnia w Indonezji, na półwyspie Bomberai (Nowa Gwinea), na wyspie Namatote oraz na okolicznych małych wyspach (przez grupę etniczną Kowiai)[3][5].
Według danych z 2000 r. posługuje się nim 600 osób. Dzieli się na dialekty: adijaya, keroi, namatota[3]. Określenie „namatota” (lub „namatote”) jest również przytaczane jako nazwa tegoż języka[3][6]. Służy jako lokalny język handlowy[7].
Jego użytkownicy posługują się także językiem indonezyjskim i malajskim papuaskim. Potencjalnie zagrożony wymarciem, aczkolwiek społeczność ma pozytywny stosunek do swojego języka. Zapisywany jest alfabetem łacińskim[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Voegelin i Voegelin 1965 ↓, s. 33.
- ↑ Silzer i Clouse 1991 ↓, s. 7.
- ↑ a b c d e M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Kowiai, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2022-07-13] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-01] (ang.).
- ↑ Barbara F. Grimes, Joseph E. Grimes, Malcolm D. Ross, Charles E. Grimes, Darrell T. Tryon: Listing of Austronesian languages. W: Darrell T. Tryon (red.): Comparative Austronesian Dictionary: An Introduction to Austronesian Studies. Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1995, s. 186, seria: Trends in Linguistics. Documentation 10. DOI: 10.1515/9783110884012.1.121. ISBN 978-3-11-088401-2. OCLC 868970232. (ang.).
- ↑ Zulyani Hidayah: Ensiklopedi Suku Bangsa di Indonesia. Wyd. 2. Jakarta: Yayasan Pustaka Obor Indonesia, 2015, s. 187. ISBN 978-979-461-929-2. OCLC 913647590. [dostęp 2022-07-13]. (indonez.).
- ↑ Silzer i Clouse 1991 ↓, s. 9.
- ↑ Donohue 1996 ↓, s. 715.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mark Donohue: Some trade languages of insular South-East Asia and Irian Jaya. W: Stephen A. Wurm, Peter Mühlhäusler, Darrell T. Tryon (red.): Atlas of Languages of Intercultural Communication in the Pacific, Asia, and the Americas: Vol I: Maps. Vol II: Texts. Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1996, s. 713–716, seria: Trends in Linguistics. Documentation 13. DOI: 10.1515/9783110819724.2.713. ISBN 978-3-11-081972-4. OCLC 1013949454. (ang.).
- Peter J. Silzer, Heljä Heikkinen Clouse, Index of Irian Jaya languages, wyd. 2, A Special Publication of Irian: Bulletin of Irian Jaya, Jayapura: Universitas Cenderawasih / Summer Institute of Linguistics, 1991, OCLC 26368341 [dostęp 2023-10-11] (ang.).
- C. F. Voegelin, F. M. Voegelin. Languages of the World: Indo-Pacific Fascicle Four. „Anthropological Linguistics”. 7 (2), s. 1–297, 1965. ISSN 0003-5483. OCLC 5547207734. JSTOR: 30022490. (ang.).