Języki Filipin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Języki Filipin
Występowanie
Ilustracja
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

Języki Filipin – silnie zróżnicowane języki używane na terytorium Filipin. Szacuje się, że w tym zróżnicowanym etnolingwistycznie kraju występuje 90–150 języków, często wzajemnie niezrozumiałych. Trudności w ustaleniu dokładnej liczby języków wynikają z nieostrej różnicy między dialektem a odrębnym językiem[1].

Funkcję języka urzędowego kraju pełni tagalski, oficjalnie zwany filipińskim[2], ze standardem literackim na bazie alfabetu łacińskiego[3]. Szacuje się, że językiem tym włada ponad 90% mieszkańców Filipin, przy czym służy on zarówno jako język ojczysty, jak i język drugi[4]. W powszechnym użyciu jest także język angielski, który funkcjonuje jako drugi język urzędowy[5].

Prawie wszystkie języki archipelagu należą do wielkiej rodziny austronezyjskiej[5], która swoim zasięgiem obejmuje dużą część wysp Oceanii i Azji Południowo-Wschodniej[6]. Większość z nich jest rozprzestrzeniona lokalnie, a 80% społeczeństwa jako językiem macierzystym posługuje się jednym spośród jedenastu głównych języków archipelagu – tagalskim, cebuańskim, ilokano, hiligaynon, bikolskim, warajskim, kapampangan, pangasinan, maguindanao, maranao, tausug[6]. Ponadto języki te (w różnym stopniu) pełnią funkcję lingua franca[6], mają rozwinięte piśmiennictwo i znajdują zastosowanie w środkach masowego przekazu[7].

Do nieaustronezyjskich języków Filipin należą: chiński (w tym kantoński) oraz hiszpański (do 1974 r. język urzędowy) i chavacano[5].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Genzor 2015 ↓, s. 410.
  2. Genzor 2015 ↓, s. 413.
  3. Majewicz 1989 ↓, s. 81.
  4. Genzor 2015 ↓, s. 412.
  5. a b c Genzor 2015 ↓, s. 614–615.
  6. a b c Genzor 2015 ↓, s. 395.
  7. Genzor 2015 ↓, s. 411.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]