Jan Roman Haftek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Jan Roman Haftek (ur. 1928 w Kańczudze, zm. 9 grudnia 2015) – polski lekarz neurochirurg, profesor medycyny, pułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1928 w Kańczudze[1]. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Króla Władysława Jagiełły w Przeworsku, które ukończył zdaniem egzaminu dojrzałości w 1947[2]. Już w latach szkolnych wybrał medycynę[3]. W 1947 zdał egzamin konkursowy na Uniwersytet Warszawski. Po zdaniu egzaminu z anatomii prawidłowej rozpoczął pracę zawodową, zaś w 1952 otrzymał dyplom[4].

Pracował jako młodszy asystent, początkowo w Katedrze Anatomii, następnie w Klinice Neurochirurgii Akademii Medycznej[4]. Pod kierunkiem prof. Jerzego Choróbskiego uzyskał w 1956 specjalizację z neurochirurgii[1]. Jan Haftek doktoryzował się w 1963. W ciągu 13 lat pracy w Klinice Neurochirurgii odbył liczne podróże naukowe. W latach 1959–1960 w Instytucie Chirurgii im. Polenowa w Leningradzie zgłębiał podstawy chirurgii nerwów obwodowych. Jako stypendysta British Council pracował w Londynie, pod kierunkiem prof. Herberta Seddona, ortopedy zajmującego się regeneracją nerwów obwodowych, oraz (późniejszego) prof. Petera K. Thomasa, neurologa (lata 1966–1967). Wiedzę uzyskaną w Londynie wykorzystał habilitując się na Akademii Medycznej w Krakowie w 1970 (praca poświęcona badaniom mechanizmu urazu nerwu obwodowego przy jego dławieniu i naciąganiu). W 1963 rozpoczął pracę w Stołecznym Centrum Rehabilitacji w Konstancinie. Zajął się tam zorganizowaniem pierwszego w Polsce Oddziału Ostrych Urazów Rdzenia Kręgowego. W tym czasie zrobił drugą specjalizację – z rehabilitacji. W 1970 na życzenie prof. Jana Bromowicza objął stanowisko kierownika Kliniki i Katedry Neurochirurgii w WAM w Łodzi. Po 13 latach doszedł do stopnia pułkownika. W 1982 powrócił do Stołecznego Centrum Rehabilitacji w Konstancinie, obejmując kierownictwo tej placówki. Zainicjował powstanie Kliniki Urazów Układu Nerwowego. Został członkiem Komitetu Nauk Neurologicznych PAN, organizował Polskie Towarzystwo Rehabilitacji i był krajowym konsultantem w dziedzinie rehabilitacji. W 1987 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W 2000 odszedł na emeryturę. Nie porzucił medycznych zainteresowań – pracował na Wydziale Fizjoterapii w Wyższej Szkole Zarządzania i Administracji w Zamościu[4]. Zmarł 9 grudnia 2015 roku w Warszawie[5].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jego pierwszą żoną była Cecylia Gmernicka-Haftek (1928–2016), doktor farmacji w Instytucie Leków w Warszawie. Drugą żoną profesora została Izabela Haftek z domu Ogonowska (zm. 21 sierpnia 2005), lekarz neurolog. Profesor miał troje dzieci. Z pierwszego małżeństwa, synów Marka (dermatologa) i Jarosława (inżyniera), oraz, z drugiego małżeństwa, córkę Katarzynę. Za życia, doczekał się sześciorga wnuków i sześciorga prawnuków. Jan Haftek interesował się muzyką poważną, poezją i był zapalonym myśliwym[4].

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • doktorat honoris causa WAM w Łodzi (1999);
  • Gold Medal of Honour (Marrakesz, 2005): najwyższe wyróżnienie World Federation of Neurosurgical Societies;
  • tytuł Pioneer of Hand Surgery, najwyższe wyróżnienie Międzynarodowej Federacji Towarzystw Chirurgii Ręki (Sydney, 2007)
  • honorowe członkostwo Polskiego Towarzystwa Neurochirurgów (1999)
  • honorowe członkostwo Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji (2002);
  • dyplom „Zasłużonemu” nadany przez PTL (2005)
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1989)[4]

Był również Honorowym Obywatelem Jarosławia (1998) i Kańczugi (2007)[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Wyróżnienie dla światowej sławy neurochirurga. [dostęp 2012-08-04].
  2. 100 lat Gimnazjum i Liceum im. Króla Władysława Jagiełły w Przeworsku. Księga Jubileuszowa. Przeworsk: Podkarpacki Instytut Książki i Marketingu, 2011, s. 47.
  3. Prof. Jan Haftek. [dostęp 2012-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-03)].
  4. a b c d e Sylwetki: Jan Haftek – 50 lat z medycyną. [dostęp 2012-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)].
  5. Jan Haftek. nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 2015-12-11]. (pol.).