Jan Rudnicki (geolog)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Rudnicki
Data i miejsce urodzenia

16 sierpnia 1934
Wilno

Data i miejsce śmierci

18 grudnia 1992
Warszawa

Zawód, zajęcie

geolog, speleologia

Jan Rudnicki (ur. 16 sierpnia 1934 w Wilnie, zm. 18 grudnia 1992 w Warszawie) – polski geolog, speleolog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wylot Jaskini Naciekowej w Tatrach

Urodził się w rodzinie matematyka prof. Juliusza Rudnickiego i Janiny z Modzelewskich. Studiował na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, po ukończeniu nauki w 1957 rozpoczął pracę naukową w Instytucie Nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk. W 1954 został członkiem Speleoklubu Warszawskiego i brał udział w wyprawach do jaskiń w Tatrach, podczas wypraw prowadził badania w zakresie speleogenezy, osadów jaskiniowych i hydrogenezy. W polskich górach badał eksperymentalnie zjawisko powstawania żłobków krasowych. Od 1957 rozszerzył zakres swoich wypraw o jaskinie w innych krajach (badanie procesów krasowych w Bułgarii, Włoszech, Wietnamie i na Kubie), tam również prowadził badania naukowe. 13 września 1959 razem z Hanną Sobol-Bieniaszewską i Jerzym Bieniaszewskim odkryli pierwsze 400 metrów Jaskini Naciekowej w Dolinie Kościeliskiej. W 1965 uzyskał tytuł nauk doktora nauk geologicznych, a w 1984 został docentem. Był współzałożycielem czasopisma „Speleologia”, należał do zespołu redakcyjnego „Wiercicy” oraz członek Polskiego Towarzystwa Geologicznego[1]

Jan Rudnicki jest autorem ponad sześćdziesięciu publikacji z dziedziny speleologii, które sprawiły, że jest zaliczany do czołówki polskich i światowych badaczy jaskiń i zachodzących w nich procesów krasowych. Posiadał tytuł członka honorowego Speleoklubu Warszawskiego.

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 270-1-20)[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]