Jerzy Fegler

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Fegler
major lekarz major lekarz
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1899
Chersoń, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

24 września 1958
Cambridge, Wielka Brytania

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości

Jerzy Fegler (ur. 2 lutego 1899 w Chersoniu, zm. 24 września 1958 w Cambridge) – major lekarz Wojska Polskiego i Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, lekarz fizjolog, docent doktor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1924 na Uniwersytecie Warszawskim uzyskał dyplom doktora wszech nauk lekarskich, już od 1923 był młodszym asystentem w Zakładzie Fizjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Po uzyskaniu dyplomu od 1924 przez dwa lata był młodszym ordynatorem Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. W 1926 objął funkcję eksperymentatora, a w późniejszym czasie kierownika Pracowni Fizjologicznej Wojskowego Instytutu Przeciwgazowego. Od 1935 do 1937 kierował Pracownią Fizjologii Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej w Warszawie. W 1936 na Uniwersytecie Warszawskim przedstawił rozprawę habilitacyjną z zakresu fizjologii, rok później otrzymał mianowanie na profesora fizjologii ogólnej i eksperymentalnej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 23. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[1]. W marcu 1939 pozostawał w stanie nieczynnym[1].

Po wybuchu II wojny światowej przez Francję dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie od 1941 był współorganizatorem, a następnie profesorem fizjologii na Polskim Wydziale Lekarskim na Uniwersytecie w Edynburgu, oficerem lekarzem Polskich Sił Powietrznych[2]. Posiadał numer służbowy RAF P-0178[3]. Od 1947 pracował w Agricultural Research Council, Institute of Animal Physiology w Cambridge.

Do 1956 opublikował 47 prac naukowych[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.