Jerzy Pieńkos

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Pieńkos
Ilustracja
Jerzy Pieńkos
Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1932
Warszawa

Data i miejsce śmierci

25 października 2003
Warszawa

Doktor habilitowany nauk filologicznych i prawnych
Specjalność: językoznawstwo romańskie, prawo międzynarodowe publiczne
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1970
Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Habilitacja

1981
Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Pracownik naukowy, nauczyciel akademicki
Uczelnia wyższa

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

profesor uczelni

Wicedyrektor Instytutu Romanistyki Uniwersytetu Warszawskiego (1982–1984)
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Jerzy Pieńkos (ur. 25 listopada 1932 w Warszawie, zm. 25 października 2003 tamże[1]) – polski doktor habilitowany nauk filologicznych i prawnych, specjalista w zakresie językoznawstwa romańskiego i prawa międzynarodowego publicznego, profesor Uniwersytetu Warszawskiego[2]. Z wykształcenia filolog klasyczny, filolog romański i prawnik, zajmował się teorią przekładu i leksykografią jako autor słowników francusko-polskich i polsko-francuskich, a ponadto łacińsko-polskich, polsko-niemieckich i polsko-angielskich[1]. Praktykował jako radca prawny i adwokat[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1950)[3] i Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1955 ukończył studia w zakresie filologii klasycznej, w 1959 filologii romańskiej, po czym w 1964 uzyskał tytuł zawodowy magistra prawa[1]. W 1970 Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu nadał mu stopień naukowy doktora, a w 1981 stopień doktora habilitowanego[1].

W 1955 podjął pracę w Studium Języków Obcych UW, w którym w latach 1955–1962 wykładał grekę i łacinę, w latach 1963–1972 język francuski[1]. W latach 1972–1976 pracował w Instytucie Lingwistyki Stosowanej UW[1]. Od 1976 zatrudniony w Instytucie Romanistyki UW, gdzie w latach 1982–1984 pełnił funkcję wicedyrektora[1]. Od 1980 praktykował jako radca prawny, a następnie adwokat specjalizujący się w prawie cywilnym[1].

W latach 1990–1995 kierownik Zakładu Leksykologii i Traduktologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu[1]. W 1995, jako profesor Instytutu Romanistyki Wydziału Neofilologii UW, podjął pracę w Instytucie Prawa Międzynarodowego Wydziału Prawa i Administracji UW, gdzie objął stanowisko profesora nadzwyczajnego w Zakładzie Prawa Międzynarodowego Publicznego[1]. Wraz z żoną Elżbietą Pieńkos współautor Wielkiego słownika polsko-francuskiego opublikowanego przez Wydawnictwo „Wiedza Powszechna” (tom I (A–K), 1995, ISBN 83-214-0999-7; tom II (L–Ó), 1996, ISBN 83-214-1095-2; tom III (P–R), 2003, ISBN 83-214-1283-1)[1].

Członek Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich (w latach 1985–1989 jego prezes), Międzynarodowej Federacji Tłumaczy(inne języki) (w latach 1987–1989 przewodniczący Komisji Prawnej) i Stowarzyszenia Prawa Międzynarodowego(inne języki)[1].

Publikacje książkowe[edytuj | edytuj kod]

Słowniki i prace językoznawcze[edytuj | edytuj kod]

  • Dictionnaire juridique et économique français-polonais. A-J, Warszawa 1970, OCLC 839122032 (wraz z Elżbietą Pieńkos)
  • Dictionnaire juridique et économique français-polonais. K-Z, Warszawa 1971, OCLC 839051555 (wraz z Elżbietą Pieńkos)
  • Słownik terminologii prawniczej i ekonomicznej francusko-polski, Warszawa 1981, ISBN 83-214-0204-6 (wraz z Elżbietą Pieńkos)
  • Słownik łacińsko-polski: prawo rzymskie i kanoniczne, teologiczne słownictwo kościelne, nauki humanistyczne i społeczne, zwroty i wyrażenia używane w nauce i kulturze, sentencje, maksymy, aforyzmy, paremie, Warszawa 1993, ISBN 83-219-0613-3
  • Francusko-polski leksykon: prawo, ekonomia, handel, Warszawa 1995, ISBN 83-01-11471-1
  • Praecepta iuris. Łacina dla prawników: terminy, paremie, wyrażenia w porządku systematycznym, Warszawa 1999, ISBN 83-7200-504-4
  • Polsko-niemiecki słownik prawniczy, Kraków 2002, ISBN 83-7333-053-4
  • Polsko-angielski słownik prawniczy, Krakow 2002, ISBN 83-7333-052-6
  • Euroleksykon terminologiczny międzynarodowych stosunków gospodarczych, prawnych i politycznych polsko-angielsko-francusko-niemiecki, Poznań 2002, ISBN 83-915425-3-X
  • Francusko-polski słownik terminologiczny: prawo, ekonomia, handel, stosunki międzynarodowe, Kraków 2002, ISBN 83-88551-48-5
  • Francusko-polski słownik terminologii politycznej i społecznej, Kraków 2003, ISBN 83-88551-57-4
  • Polsko-francuski słownik prawniczy, Kraków 2003, ISBN 83-7333-063-1
  • Polsko-angielsko-francusko-niemiecki glosariusz terminologii stosunków międzynarodowych i prawa międzynarodowego, Kraków 2004, ISBN 978-83-7333-356-7

Prace o prawie międzynarodowym[edytuj | edytuj kod]

  • Organisations internationales: institutions, terminologie, Warszawa 1967, OCLC 750904180
  • Précis de droit international public: institutions, terminologie, Warszawa 1970, OCLC 839103066
  • Wpływ wojny na obowiązywanie umów międzynarodowych ze szczególnym uwzględnieniem traktatów pokoju po II wojnie światowej, Warszawa 1973 OCLC 839019227
  • Teoria i kodyfikacja sukcesji państw w odniesieniu do traktatów, Warszawa 1979[1]
  • Pojęcie i typy sukcesji państw w odniesieniu do umów międzynarodowych w świetle prac kodyfikacyjnych Komisji Praw Międzynarodowych Organizacji Narodów Zjednoczonych, Warszawa 1979, OCLC 830203262
  • Prawo międzynarodowe publiczne, Kraków 2004, ISBN 83-7333-357-6

Prace o teorii przekładu[edytuj | edytuj kod]

  • Cours de traduction de la litterature politique, sociale et des relations internationales, Warszawa 1978, OCLC 830320881
  • Przekład i tłumacz we współczesnym świecie: aspekty lingwistyczne i pozalingwistyczne, Warszawa 1993, ISBN 83-01-10998-X
  • Podstawy przekładoznawstwa. Od teorii do praktyki, Kraków 2003, ISBN 978-83-7333-170-9

Tłumaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r Karol Karski. Profesor Jerzy Pieńkos – prawnik i filolog (1932–2003). „Studia Iuridica”. XLIII, s. 275–277, 2004. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego. ISSN 0137-4346. [dostęp 2023-11-19]. 
  2. Dr hab. Jerzy Pieńkos, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2023-11-19].
  3. Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1950. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2023-11-19].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]