Johann Heinrich von Frankenberg
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 września 1726 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 czerwca 1804 |
| Arcybiskup Mechelen | |
| Okres sprawowania |
1759–1801 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat |
21 września 1748 |
| Prezbiterat |
10 sierpnia 1749 |
| Sakra biskupia |
15 lipca 1759 |
| Kreacja kardynalska |
1 czerwca 1778 |
| Data konsekracji |
15 lipca 1759 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||
| Współkonsekratorzy |
Franz Xaver Anton Marxer | ||||||||||||
| |||||||||||||
Johann Heinrich von Frankenberg (ur. 18 września 1726 w Głogowie, zm. 11 czerwca 1804 w Bredzie) – belgijski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 18 września 1726 roku w Głogowie, jako syn Ottona Venantiusa von Franckenberga i Franziski Gaudentii von Khünburg[1]. Studiował filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim, a następnie uzyskał doktoraty z teologii i prawa kanonicznego[1]. 21 września 1748 roku przyjął święcenia diakonatu, a 10 sierpnia 1749 roku – prezbiteratu[2]. 28 maja 1759 roku został arcybiskupem Mechelen, a 15 lipca przyjął sakrę[2]. 1 czerwca 1778 roku został kreowany kardynałem prezbiterem, jednak nigdy nie otrzymał kościoła tytularnego[1]. W czasie swojej działalności zdecydowanie bronił suwerenności Kościoła i sprzeciwiał się józefinizmowi[1]. Po wybuchu rewolucji francuskiej w 1789 roku musiał uciekać z Mechelen, by uniknąć aresztowania[1]. Gdy w 1794 roku wojska napoleońskie zajęły prowincję, kardynał udał się do Niderlandów[1]. Rok później Republika Francuska zażądała od niego przysięgi lojalności na Konstytucję, jednak duchowny odmówił[1]. Wkrótce potem udał się na wygnanie i w 1799 roku osiadł w Borken[1]. Dwa lata później zrezygnował z zarządzania archidiecezją[2]. Zmarł 11 czerwca 1804 roku w Bredzie[1].