Juliusz Dziewulski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 17:58, 23 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Juliusz Dziewulski
pułkownik pilot dyplomowany pułkownik pilot dyplomowany
Data i miejsce urodzenia

12 kwietnia 1898
Warszawa

Data i miejsce śmierci

19 września 1982
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Siły Powietrzne RP
Royal Air Force

Jednostki

1 Pułk Artylerii Polowej Legionów,
1 Pułk Lotniczy,
Dep. Aer. MSWoj.,
12 Eskadra Wywiadowcza

Stanowiska

dowódca eskadry

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941)

Juliusz Henryk Dziewulski (ur. 12 kwietnia 1898, zm. 19 września 1982 w Londynie) – oficer lotnictwa Wojska Polskiego II RP, wing commander Royal Air Force, w 1964 awansowany na pułkownika przez władze RP na uchodźstwie.

Życiorys

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[1][2]. W 1923, 1924 był oficerem 1 Pułku Artylerii Polowej Legionów[3][4]. Później zweryfikowany w stopniu porucznika lotnictwa ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[5]. W 1928 był oficerem 1 Pułku Lotniczego[6]. Został awansowany do stopnia kapitana aeronautyki ze starszeństwem z 1 stycznia 1932[7]. W 1932 był w dyspozycji szefa Departamentu Aeronautki Ministerstwa Spraw Wojskowych[8]. Od 13 czerwca 1935 do 6 czerwca 1937) w stopniu kapitana był dowódcą 12 Eskadry Wywiadowczej.

Podczas II wojnie światowej był oficerem Polskich Sił Powietrznych w Anglii w ramach Royal Air Force. W ramach armii angielskiej otrzymał stopień wing commander. W 1964 został awansowany do stopnia pułkownika pilota w korpusie oficerów lotnictwa (Polskie Siły Powietrzne)[9]. 29 maja 1968 został powołany na członka Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej[10]. Był powołany na zastępcę członka Kapituły Orderu Odrodzenia Polski przez prezydentów RP na uchodźstwie Augusta Zaleskiego 11 listopada 1970[11] oraz Stanisława Ostrowskiego 15 sierpnia 1978[12]. Z ramienia Ligi Niepodległości Polski był członkiem Rady Stanu Rzeczypospolitej Polskiej w 1972 oraz VI Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej 1978-1983.

Zmarł 19 września 1982 w Londynie i symbolicznie został upamiętniony na grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[13].

Odznaczenia

Przypisy

  1. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 827.
  2. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 751.
  3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 715.
  4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 638.
  5. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 553.
  6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 529.
  7. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 233.
  8. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 440.
  9. Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 9, Nr 4 z 30 czerwca 1969. 
  10. Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 29 maja 1968 r. o powołaniu członków Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 17-18, Nr 2 z 12 lipca 1968. 
  11. Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 listopada 1970 r. o powołaniu Kapituły Orderu "Odrodzenia Polski". „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 13, Nr 3 z 2 grudnia 1970. 
  12. Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 15 sierpnia 1978 r. o powołaniu Kapituły Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 9-10, Nr 3 z 29 kwietnia 1979. 
  13. Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne. Cmentarz Stare Powązki. Dziewulski. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-05-20].
  14. Komunikat o nadaniu Orderu "Odrodzenia Polski". „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 20, Nr 4 z 31 grudnia 1974. 
  15. Komunikat o nadaniu Orderu "Odrodzenia Polski". „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 8, Nr 3 z 24 kwietnia 1969. 

Bibliografia