Kazimierz Protassewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Protassewicz
Data urodzenia

2 października 1896

Data śmierci

sierpień 1946

Starosta grodzki lwowski
Okres

od czerwca 1935
do maja 1936

Następca

Stanisław Porembalski

Starosta powiatu mołodeczańskiego
Okres

od 1936
do 1939

Odznaczenia
Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Krzyż Zasługi (II RP)

Kazimierz Protassewicz ps. „Jastrzębiec”[1] (ur. 2 października 1896, zm. w sierpniu 1946 w Wielsku) – urzędnik samorządowy w okresie II Rzeczypospolitej, działacz konspiracji podczas II wojny światowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 października 1896 w rodzinie Wilhelma Jana i Zofii ze Stabrowskich[1]. Był starszym bratem Zygmunta (1899–1991), inżyniera, kawalera Orderu Virtuti Militari[2].

W okresie II Rzeczypospolitej został urzędnikiem. Był referendarzem w Urzędzie Wojewódzkim w Wilnie, po czym w sierpniu 1929 został przeniesiony na stanowisko referendarza w starostwie powiatu postawskiego[3]. W 1931 był prezesem Federacji Polskiego Związku Obrońców Ojczyzny w powiecie postawskim[4]. Mieszkał w Wilnie przy ul. Makowej 11, a później w Postawach przy ul. Brasławskiej[1]. Od czerwca 1935 do maja 1936 sprawował urząd starosty grodzkiego lwowskiego[5].[6][7][8]. Odwołanie ze stanowiska nastąpiło po zamieszkach we Lwowie[9]. Następnie pełnił funkcję starosty powiatu mołodeczańskiego od 1936 do 1939[10][11][12][13].

W 1936 sprawował stanowisko prezesa zarządu klubu sportowego LKS Pogoń Lwów, w tym jego sekcji piłki nożnej[14].

Podczas II wojny światowej działał w konspiracji. Pod pseudonimem „Sokół” działał jako kierownik Wydziału Bezpieczeństwa Okręgowej Delegatury Rządu Wilno od czerwca 1943 do grudnia 1944, gdy został aresztowany przez NKWD[15][16]. 26 grudnia 1945 został wywieziony do łagru w Wielsku, gdzie zmarł w sierpniu 1946[5].

Był żonaty z Joanną.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • Złoty Krzyż Zasługi – 11 listopada 1937 „za zasługi w służbie państwowej i na polu pracy społecznej”[17]
  • Medal Niepodległości – 15 kwietnia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18][1][19]
  • Srebrny Krzyż Zasługi – 28 marca 1929 „za zasługi na polu organizacji harcerstwa polskiego i na polu pracy społecznej”[20]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-12]..
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-12]..
  3. ↑ Ruch służbowy. „Wileński Dziennik Wojewódzki”, s. 321, Nr 9 z 30 września 1929. 
  4. ↑ Obchody Święta Niepodległości w Postawach. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2015-11-19].
  5. ↑ a b Janusz Mierzwa Słownik biograficzny starostów Drugiej Rzeczypospolitej. Tom 2, wyd. LTW, Łomianki 2022, s. 228–230.
  6. ↑ Kronika miejska. Nowy starosta grodzki. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 164 z 21 lipca 1935. 
  7. ↑ Min. Poniatowski we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 202 z 5 września 1935. 
  8. ↑ Zmiany w Urzędzie Wojewódzkiem, w Starostwie Grodzkiem i Komendzie P. P. we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 110 z 14 maja 1936. 
  9. ↑ P. starosta Protassewicz. „Gazeta Robotnicza”, s. 2, Nr 158 z 30 maja 1936. 
  10. ↑ Wykaz wojewódzkich kierowników i powiatowych władz administracji ogólnej. Stan na 11.XI.1936 r.. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”, s. 5, Nr 32 z 19 listopada 1936. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. 
  11. ↑ Dotychczas na Księgę Pamiątkową L. K. S. „Pogoń” – wpłacili. „Miesięczny Biuletyn Sportowy”, s. 3, Nr 1 z 1 marca 1939. 
  12. ↑ Dotychczas na Księgę Pamiątkową L. K. S. „Pogoń” – wpłacili. „Miesięczny Biuletyn Sportowy”. Nr 5–6, s. 8, 27 maja 1939. 
  13. ↑ Echa pojubileuszowe. „Miesięczny Biuletyn Sportowy”, s. 3, Nr 8 z 2 lipca 1939. 
  14. ↑ Sport i Wychowanie Fizyczne. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 67 z 21 marca 1936. 
  15. ↑ Jacek A. Żurawski. Prasa konspiracyjna w Wilnie i Okręgu Wileńskim w latach 1939–1945. „Niepodległość i Pamięć”. 1–4 (37–40), s. 116, 2012. Muzeum Niepodległości w Warszawie. 
  16. ↑ Okręgowa Delegatura Rządu Wilno. dws-xip.pl. [dostęp 2015-11-19].
  17. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411.
  18. ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124.
  19. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-12]..
  20. ↑ M.P. z 1929 r. nr 90, poz. 201.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Protassewicze. W: ks. Jerzy Lech Kontkowski: Korzenie. Kraków: Plus, 2010, s. 39.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Protassewicz&oldid=71710834”