Klasztor dominikanów w Ptuju

Klasztor dominikanów
Dominikanski samostan
	nr rej. 1-00588 z dnia 30.04.1996
	; Widok z zachodu
Państwo	Słowenia
Miejscowość	Ptuj
Kościół	katolicki
Właściciel	Dominikanie
	Obiekty sakralne
kościół	Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Fundator	Matylda
Styl	gotyk, barok
Data budowy	1230
Data zamknięcia	1785
	Położenie na mapie Ptuja Klasztor dominikanów
	Położenie na mapie Słowenii Klasztor dominikanów
	Położenie na mapie gminy miejskiej Ptuj Klasztor dominikanów
	46°25′14″N 15°51′53″E/46,420556 15,864722
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Klasztor dominikanów (słoweń. Dominikanski samostan) – dawny klasztor Zakonu Kaznodziejskiego znajdujący się w słoweńskim mieście Ptuj.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Klasztor został założony w 1230 przez Matyldę, wdowę po Fryderyku III, panu na Ptuju, przy wsparciu biskupa salzburskiego Eberharda II von Truchseesa. Placówkę przyporządkowano prowincji z Kolonii. Jesienią 1231 w kompleksie zamieszkało 6 zakonników na czele z pierwszym przeorem Otonem Gramatikiem z Friesach^[1]. W 1251 roku klasztor włączono w obręb murów miejskich^[2], a w 1255 ukończono jego budowę^[3]. Do 1438 roku chowano w nim kolejnych panów na Ptuju. Kompleks przebudowano w XVII i XVIII wieku w stylu barokowym. W 1785 placówkę zamknięto w wyniku tzw. kasaty józefińskiej. Do 1923 roku budynki użytkowało wojsko, a w 1928 dawny klasztor zakupiło miasto, które utworzyło w nim muzeum^[1]. 30 kwietnia 1996 obiekt wpisano do rejestru zabytków^[3], a latach 2011–2013 w nim prowadzono prace konserwatorskie^[2].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Klasztor wzniesiono na planie zbliżonym do czworokąta, z dobudówkami przy południowych narożnikach. Wewnętrzną część zajmuje dziedziniec ze studnią. Północną część kompleksu stanowi barokowy kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, z fasadą od wschodu. Na wschodniej elewacji umiejscowione jest również główne wejście do klasztoru, nad którym znajduje się kartusz z wizerunkiem św. Dominika. Fasada świątyni pokryta jest stiukiem, zdobi ją pięć nisz z rzeźbami świętych – Matki Bożej, Alberta Wielkiego, Dominika, Tomasza z Akwinu i Piotra z Werony. Pierwotnie w miejscu tej fasady znajdowało się prezbiterium, które rozebrano pod koniec XVII wieku, a świątynię przeorientowano^[1]. Dawny kościół został dostosowany do pełnienia funkcji sali koncertowej lub kongresowej^[4].