Kościół Chrystusa Króla w Spalonej

Kościół Chrystusa Króla w Spalonej
	A/2070/834 z 27.12.1960
	kościół filialny
	; widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Spalona (powiat legnicki)
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
parafia	Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kunicach
Wezwanie	Chrystus Król
Wspomnienie liturgiczne	Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata
Historia
Aktualne przeznaczenie	kościół filialny
Dane świątyni
Świątynia; • materiał bud.	; • kamień
Wieża kościelna; • liczba wież	; 1
Ołtarz; • liczba ołtarzy	; 1
Liczba naw	1
	Położenie na mapie gminy Kunice Kościół Chrystusa Króla w Spalonej
	Położenie na mapie Polski Kościół Chrystusa Króla w Spalonej
	Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Kościół Chrystusa Króla w Spalonej
	Położenie na mapie powiatu legnickiego Kościół Chrystusa Króla w Spalonej
	51°14′38″N 16°17′08″E/51,243889 16,285556
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół Chrystusa Króla – rzymskokatolicki kościół filialny należący do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kunicach w dekanacie prochowickim diecezji legnickiej.

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Kościół wzmiankowany w 1287 i 1335 r. Był wzniesiony na przełomie XV i XVI w., przebudowany w 1725 i 1781 r. oraz w połowie XIX w., restaurowany w latach 1964–1965. Orientowany, murowany, jednonawowy, założony na rzucie prostokąta z niesymetrycznie wyodrębnionym dwuprzęsłowym prezbiterium, dobudowaną doń zakrystią oraz kruchtą przy nawie i wieży. Dach dwuspadowy ceramiczny, w wieży ostrołukowy, kamienny portal, górna kondygnacja wieży drewniana, szalowana deskami, hełm wieży o pokroju cebulastym. Prezbiterium przekrywa dwuprzęsłowe sklepienie żaglaste, a kaplicę kolebka z lunetami^[2].

Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

We wnętrzu zachowały się kamienna chrzcielnica z płaskorzeźbionymi kartuszami z herbami: Wenzela von Rotkirch (zm. 1597) i Anny B(P)usch^[3]^[4] i datą 1584 na czaszy, renesansowa drewniana i polichromowana ambona z 1607, barokowy drewniany ołtarz główny z końca XVIII w. oraz późnorenesansowe empory, malowany plafon nad nawą z 1725 oraz szereg całopostaciowych płyt nagrobnych z lat 1516–1517; przyścienny grobowiec z 1727 i epitafium barokowe z 1747 rodziny von Richthofen, zawierające kartusze z trzema herbami, von: Richthofen (L), Heintze (Ś), Reibnitz (P)^[5]^[6].