Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Koczale

Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Koczale
	A-1741 z dnia 25 marca 2003
	kościół parafialny
	; Kościół NMP w Koczale
Państwo	Polska
Miejscowość	Koczała
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Koczale
Wezwanie	Narodzenia Najświętszej Maryi Panny; wcześniej: św. Marii Magdaleny
Wspomnienie liturgiczne	8 września; 22 lipca
Historia
Data powołania	27 listopada 1902
Data rozpoczęcia budowy	1901
Data zakończenia budowy	1902
Aktualne przeznaczenie	Diecezja koszalińsko-kołobrzeska
Dane świątyni
Świątynia; • materiał bud.	; • cegła
Wieża kościelna; • liczba wież	; 1
Organy; • liczba głosów; • liczba manuałów	; 14; 2
	Położenie na mapie gminy Koczała Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Koczale
	Położenie na mapie Polski Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Koczale
	Położenie na mapie województwa pomorskiego Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Koczale
	Położenie na mapie powiatu człuchowskiego Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Koczale
	53°54′08″N 17°03′55″E/53,902222 17,065278
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Koczale – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Koczale, dekanatu Miastko, diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej, zlokalizowany w Koczale, w gminy Koczała, w powiecie człuchowskim, w województwie pomorskim.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Świątynię wybudowano wraz z wieżą w latach 1901-1902 w stylu neogotyckim. Poświęcona została 27 listopada 1902 roku przez ks. Otto Gronau, ówczesnego proboszcza. Pierwotnym patronem była św. Maria Magdalena. 19 maja 1891 roku w miejscu obecnego kościoła spłonęła drewniana świątynia na skutek uderzenia przez piorun. W 1695 roku wcześniejszy drewniany kościół spłonął również poprzez uderzenia pioruna. Wezwanie Narodzenia Najświętszej Maryi Panny nadano po II wojnie światowej.

Wnętrze[edytuj | edytuj kod]

Wewnątrz świątyni znajduje się barokowe wyposażenie, które zostało uratowane z drewnianego kościoła przez wiernych. Wkomponowane zostało ono w dwudziestowieczną stylistykę, na którą składa się:

późnobarokowy ołtarz główny z pierwszej połowy XVIII wieku z dwoma obrazami na płótnie,

późnobarokowy lewy ołtarz boczny św. Marii Magdaleny z 1701 roku,
rokokowy prawy ołtarz boczny z początku XVIII wieku z późnobarokowym obrazem Matki Bożej Bolesnej,
późnobarokowa ambona z początku XVIII wieku z biblijnym Samsonem
rokokowa chrzcielnica z pierwszej połowy XVIII wieku.

W świątyni znajdują się również zabytkowe organy^[1].

Proboszczowie[edytuj | edytuj kod]

ks. Otto Gronau	1862-1911
ks. Franciszek Spors	1911-1936
ks. Maksymilian Münchbera	1937-1947
ks. Jan Dec	1947
ks. Władysław Holak	1947-1974
ks. Jan Szmelter	1974-1991
ks. Kazimierz Gierszewski	1991-1998
ks. Józef Oleski	1998-2016
ks. Andrzej Malczyński	od 2016^[2]