Kościół Ognissanti w Wenecji
| kościół nieczynny | |||||||||||||||
 Widok z zewnątrz | |||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Położenie na mapie Wenecji  | |||||||||||||||
Położenie na mapie Włoch  | |||||||||||||||
Położenie na mapie Wenecji Euganejskiej  | |||||||||||||||
 45°25′52,07″N 12°19′23,88″E/45,431131 12,323300
| |||||||||||||||
Kościół Ognissanti (pol. kościół Wszystkich Świętych) – rzymskokatolicki kościół w Wenecji w dzielnicy (sestiere) Dorsoduro). Dedykowany jest Wszystkim Świętym.
Historia[edytuj | edytuj kod]
XV i XVI wiek[edytuj | edytuj kod]
W roku 1472 grupa cysterek z klasztoru Santa Margherita na Torcello przeniosła się, ze względu na złe warunki klimatyczne, do jednej ze swych posiadłości, znajdujących się na terenie parafii SS. Gervasio e Protasio w Wenecji i zbudowała tutaj niewielki, drewniany kościół i klasztor pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny i Wszystkich Świętych. Dwa lata później do tej grupy dołączyło 8 innych mniszek, po czym za zgodą patriarchy Maffea Gherardiego nowe zgromadzenie wybrało swoją pierwszą matkę przełożoną, Euphrosynę Berengo. W 1496 roku papież Aleksander VI przyłączył mniszki weneckie do Congregatio Casinensis. Z datków zebranych od wiernych cysterki rozbudowały klasztor, a w 1505 roku rozpoczęły odbudowę kościoła z kamienia[1]. Budowa została ukończona w 1520 roku, ale kościół konsekrowano dopiero w roku 1586, co było prawdopodobnie spowodowane niedostatkiem, w jakim żyły zakonnice, i wynikającym z niego powolnym tempem prac, często przerywanych[2]. W międzyczasie przed zgromadzeniem z Ognissanti postawiono zadanie zreformowania innych klasztorów tej reguły, w związku z czym w 1518 roku 14 z nich zostało z woli patriarchy Antonia Contariniego wysłanych do klasztoru SS. Biagio e Cataldo na wyspie Giudecca[1].
XIX i XX wiek[edytuj | edytuj kod]
Na mocy dekretu Królestwa Włoch z 8 czerwca 1805 roku, cała wspólnota zakonna została 28 lipca następnego roku skupiona w klasztorze SS. Biagio e Cataldo[1]. W tym samym roku kompleks kościelno-klasztorny został przez Francuzów zamknięty i ogołocony z dzieł sztuki[2]. Miejsce cysterek w Ognissanti zajęły siostry kapucynki z Castello, ale i one 12 maja 1810 roku zostały rozwiązane, po czym w 1820 roku przywrócone[1]. W 1820 roku budynek klasztoru przeznaczono na szkołę dla dziewcząt[2]. W okresie późniejszym burmistrz Wenecji Giambattista Giustinian założył w kościele dom starców. W klasztorze natomiast ulokowany został szpital. Kościół został odrestaurowywany na potrzeby pacjentów i ich gości i ponownie otwarty[3].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Wygląd zewnętrzny[edytuj | edytuj kod]
Bardzo wysoka fasada jest podzielona pionowo na trzy części. W łukowym zwieńczeniu portalu umieszczono tablicę upamiętniającą założenie kościoła w tym miejscu. Z lewej strony kościoła znajduje się kampanila wzniesiona w XVI wieku i zwieńczona barokowym hełmem[3]. Ma ona 40 m wysokości i posiada dzwony uruchamiane ręcznie[2].
Wnętrze[edytuj | edytuj kod]
Wnętrze jest jednonawowe. Apsydę flankują dwiema kaplice z ołtarzami. Charakterystyczny dla kościoła jest obszerny chór zakonny zajmujący prawie połowę jego długości. Sklepienia absydy i obu bocznych kaplic pokrywają freski[2].
-
Wnętrze – widok na ołtarz główny -
Ołtarz główny -
Fresk na sklepieniu prezbiterium -
Fresk na sklepieniu prezbiterium -
Sklepienie nawy
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Archivio di Stato di Venezia: Ognissanti (Venezia). www.archiviodistatovenezia.it. [dostęp 2016-08-30]. (wł.).
- ↑ a b c d e Jeff Cotton: Ognissanti. www.churchesofvenice.co.uk. [dostęp 2016-08-30]. (ang.).
- ↑ a b Paul Sippel: Chiesa di Ognissanti. www.venediginformationen.eu. [dostęp 2016-08-30]. (niem.).