Kodyma (miasto)
48°06′N 29°07′E/48,100000 29,116667 Cerkiew Podwyższenia Krzyża Pańskiego (UKP PM) | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Data założenia | |||||
| Prawa miejskie | |||||
| Powierzchnia |
10,53 km² | ||||
| Populacja (2016) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380-4867 | ||||
| Kod pocztowy |
66003 | ||||
Położenie na mapie obwodu odeskiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
| 48°06′N 29°07′E/48,100000 29,116667
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Kodyma (ukr. Кодима) – miasto na Ukrainie, w obwodzie odeskim, rejonu podolskiego, na Podolu. Przez miasto przepływa rzeka Kodyma. Mieści się tu rzymskokatolicka parafia Przemienienia Pańskiego.
W Kodymie urodził się polski as lotnictwa gen. Stanisław Skalski oraz powstaniec warszawski Rudolf Kawelmacher[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Historia miejscowości sięga 1754 roku. Administracyjnie leżała w województwie bracławskim prowincji małopolskiej Królestwa Polskiego. Należała do rodu Lubomirskich. Została utracona w 1793 roku na skutek II rozbioru Polski[3]. Istniał tu drewniany kościół, w którego miejscu w latach 1835–1850 wzniesiono murowany kościół pw. Przemienienia Pańskiego[3].
Od 1922 część ZSRR. Od 1924 w granicach Mołdawskiej ASRR, a od 1941 do 1944 pod zarządem Rumunii. W 1939 liczyła 6418 mieszkańców[4]. Prawa miejskie od 1979 roku. Od 1991 w granicach Ukrainy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ http://ukrstat.gov.ua/druk/publicat/kat_u/2016/zb/06/zb_chnnu2016pdf.zip
- ↑ Powstańcze Biogramy – Rudolf Kawelmacher [online], www.1944.pl [dostęp 2020-11-19] (pol.).
- ↑ a b Odradzanie się kościoła katolickiego w Kodymie na Ukrainie, gdzie proboszczem jest ks. Stanisław Majkrzak – Wiadomości – ziemialimanowska.pl [online], www.ziemialimanowska.pl [dostęp 2018-10-13] (pol.).
- ↑ Демоскоп Weekly – Приложение. Справочник статистических показателей [online], www.demoscope.ru [dostęp 2018-10-13].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Kodyma, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 241.
