Kormoran japoński
| Phalacrocorax capillatus[1] | |||
| (Temminck & Schlegel, 1849) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
kormoran japoński | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Kormoran japoński[4] (Phalacrocorax capillatus) – gatunek dużego ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Występuje na wybrzeżach wschodniej Azji – północno-wschodnich Chin, Korei, Japonii i Rosyjskiego Dalekiego Wschodu; zimą jego zasięg na południu rozciąga się po wybrzeża Tajwanu i wschodnich Chin[2]. Nie wyróżnia się podgatunków[2][5].
- Morfologia
- Długość ciała wynosi 81–92 cm, rozpiętość skrzydeł około 152 cm; masa ciała: samce 3,0–3,35 kg, samice 2,3–2,7 kg[2]. Upierzenie całe czarne, żółta naga skóra od oka po gardło. W sezonie lęgowym białe pióra nad nogami oraz od głowy po szyję. Młode kormorany (poniżej roku życia) są białe od piersi do brzucha, ale w następnym roku zaczynają im wyrastać ciemne pióra na piersiach. Ptaki dwuletnie lub starsze są ciemnobrązowe, ale nadal mają białe pióra na piersiach. Dorosłe upierzenie uzyskują w wieku 3 lat lub później[6].
- Ekologia
- Zamieszkuje skaliste wybrzeża i wyspy, rzadko spotykany w głębi lądu. Żywi się głównie rybami, które łowi nurkując[3]. Często odpoczywa na falochronach w portach[6].
- W Japonii lęgi mają miejsce od maja (czasami od kwietnia[6]) do lipca w koloniach na klifach lub skałach[3]. Ptaki budują płytkie gniazdo o średnicy około 60 cm; budulec stanowią głównie gałązki, a wyściółkę – wodorosty i sucha trawa. Średnia odległość między gniazdami wynosi około 1 m. W zniesieniu 1–6 jaj (najczęściej 3 lub 4). Inkubacja na japońskiej wyspie Teurito (w pobliżu Hokkaido) trwa 27,9 ± 2,1 dni. Wysiadują oboje rodzice na przemian. W Japonii młode opuszczają gniazdo po 50–60 dniach od wyklucia, choć jeszcze przez pewien czas sporadycznie wracają do gniazda, by zostać nakarmione przez rodziców[6].
- Status
- IUCN uznaje kormorana japońskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2006 roku szacowano liczebność światowej populacji na około 25–100 tysięcy osobników. BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za trudny do określenia[3].
- Znaczenie dla człowieka
- W rejonie rzeki Nagara na Honsiu kormorany japońskie wykorzystywane są przez rybaków do połowów ryb aju (Plecoglossus altivelis)[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Phalacrocorax capillatus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d Orta, J., Jutglar, F., Kirwan, G.M. & Boesman, P.: Japanese Cormorant (Phalacrocorax capillatus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-28].
- ↑ a b c d Phalacrocorax capillatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Phalacrocoracidae Reichenbach, 1849-50 (1836) - kormorany - Cormorants (wersja: 2017-09-23). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-02-28].
- ↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Storks, frigatebirds, boobies, cormorants, darters. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-02-28]. (ang.).
- ↑ a b c d Yutaka Watanuki. Japanese Cormorant. „Bird Research News”. 7 (6), s. 4–5, 2010. (ang.).
- ↑ Cormorant Fishing "UKAI". GIFU Rotary Club. [dostęp 2010-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 stycznia 2014)]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).