Korzeń (Białoruś)

Korzeń
Корань
	; Cerkiew Świętego Krzyża w Korzeniu
Państwo	Białoruś
Obwód	miński
Rejon	łohojski
Populacja (2009); • liczba ludności	; 344
Nr kierunkowy	+375 1774
Kod pocztowy	223127
Tablice rejestracyjne	5
	Położenie na mapie obwodu mińskiego Korzeń
	Położenie na mapie Białorusi Korzeń
	54°20′25″N 27°43′50″E/54,340278 27,730556
	Multimedia w Wikimedia Commons

Korzeń (biał. Корань; ros. Корень) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie łohojskim. W 2009 roku liczyła 344 mieszkańców^[1]. Wchodzi w skład sielsowietu Hajna.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Korzeń znajduje się 10 km na północ od Hajny i 17 km na północny zachód od Łohojska. Miejscowość leży na Wysoczyźnie Mińskiej, w pobliżu znajduje się kilka wzgórz o wysokości 200-280 metrów. Korzeń położony jest na dziale wód zlewni morza Czarnego i Bałtyku - obok wsi znajdują się górne biegi rzek Hajna (dorzecze Dniepru) i Ilia (dorzecze Niemna). Przez agromiasteczko przebiega droga Hajna-Pleszczenice.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Korzeń to jedna z najstarszych osad w rejonie Łohojska, jej historia sięga XIV wieku. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1395 r., kiedy to została podarowana przez wielkiego księcia Witolda nowo powstałej kapitule katedralnej św. Stanisława w Wilnie. Korzeń przez kilka wieków należał do kapituły katedry wileńskiej. W 1575 roku wybudowano tu drewniany kościół, który otrzymał status kościoła filialnego przy kościele w Hajnie. W 1605 roku świątynia uzyskała status parafialnej^[2]. W wyniku reformy administracyjno-terytorialnej w Wielkim Księstwie Litewskim w połowie XVI wieku osada weszła w skład powiatu mińskiego województwa mińskiego.

W czasie wojny polsko-rosyjskiej w latach 1654-1667 świątynia spłonęła, w 1730 wybudowano nowy drewniany kościół katolicki i konsekrowano ku czci Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Świątynia ta została zniszczona podczas II wojny światowej^[2]. Oprócz katolików Korzeń zamieszkiwała także ludność prawosławna, jednak ze względu na brak własnej cerkwi prawosławni odprawiali obrzędy w kościele.

W wyniku II rozbioru Polski w 1793 r. Korzeń znalazł się w granicach Imperium rosyjskiego, w powiecie dokszyckim, a od 1796 r. w powiecie borysowskim.

W 1919 r. Korzeń wszedł w skład BSRR, gdzie 20 sierpnia 1924 r. stał się siedzibą sielsowietu. W 1960 r. sielsowiet zlikwidowano i przyłączono do sielsowietu Hajna.

Od 1941 r. do 1944 r. Korzeń znajdował się pod okupacją niemiecką. Wśród ofiar hitlerowskiej akcji karnej w Chatyniu, która miała miejsce 22 marca 1943 r., większość stanowili wierni parafii rzymskokatolickiej wsi Korzeń, do której w tym czasie należała również wieś Chatyń^[3].

Parafia rzymskokatolicka[edytuj | edytuj kod]

Osobny artykuł: Parafia św. Antoniego w Korzeniu.

Parafia leży w dekanacie wilejskim archidiecezji mińsko-mohylewskiej. Kościół w Korzeniu istniał od 1575 roku. Parafia powstała w 1605 r.^[4] W latach 1730-1943 istniał drewniany kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Od 22 września 1941 r. administratorem parafii był ks. Henryk Hlebowicz. 7 listopada 1941 r. został aresztowany przez białoruską policję i przewieziony do aresztu w Borysowie. 9 listopada został rozstrzelany w lesie koło Borysowa^[5]. Obecnie (2017 r.) parafia organizuje się na nowo^[6]. Wierni uczestniczą w nabożeństwach w prywatnym domu. Na miejscowym cmentarzu jest pochowany Dominik Łucewicz, ojciec pisarza Janka Kupały.