Lejkówka biaława
.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
lejkówka biaława |
| Nazwa systematyczna | |
| Leucocybe candicans (Pers.) Vizzini, P. Alvarado, G. Moreno & Consiglio Mycologia 107(1): 131 (2015) | |
.jpg)
Lejkówka biaława (Leucocybe candicans (Pers.) Vizzini, P. Alvarado, G. Moreno & Consiglio) – gatunek grzybów z rodziny gąskowatych[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Incertae sedis, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1801 Christian Hendrik Persoon nadając mu nazwę Agaricus candicans. Później zaliczany był do różnych rodzajów Omphalia, Pholiota lub Clitocybe. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w roku 2015 Vizzini, P. Alvarado, G. Moreno & Consiglio, przenosząc go do nowo utworzonego rodzaju Leurocybe, bez określenia przynależności do rodziny[1].
- Agaricus candicans Pers. 1801
- Agaricus gallinaceus Scop. 1772
- Agaricus tuba Fr. 1838
- Clitocybe candicans (Pers.) P. Kumm. 1871
- Clitocybe gallinacea (Scop.) Gillet 1874
- Clitocybe tuba (Fr.) Gillet 1874
- Omphalia candicans (Pers.) Gray 1821
- Omphalia gallinacea (Scop.) Quél. 886
- Omphalia tuba (Fr.) Quél. 1886
- Pholiota candicans (Pers.) J. Schröt. 1889
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. Wcześniej w polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był jako lejkówka olśniewająca, lejkorodek białawy i lejkówka trąbkowata[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 2-5 cm. Początkowo wypukły z podwiniętym brzegiem, później łukowaty, z czasem rozpostarty i na środku płytko wgłębiony, w końcu lejkowaty. Powierzchnia bez rowkowań, delikatnie włóknista i jedwabiście błyszcząca. Barwa biała lub brudnobiała, u starych okazów staje się jasno mięsista. Jest higrofaniczny; w stanie wilgotnym pojawiają się na powierzchni nasycone wodą, ciemniejsze plamy[4].
Szeroko przyrośnięte i zbiegające ząbkiem. Ostrza białe i równe[4].
Wysokość 3-5 cm, grubość 2-4 mm, kształt walcowaty, dołem zwykle nieco rozszerzony, często powyginany, sprężysty. Powierzchnia podłużnie włóknista, biała[4].
Cienki, białawy, bez wyraźnego smaku i o aromatycznym zapachu[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Występuje na półkuli północnej[5]. W polskim piśmiennictwie naukowym opisano liczne jej stanowiska, prawdopodobnie jest dość częsta[3].
Owocniki pojawiają się od sierpnia do listopada, w lasach liściastych i mieszanych wśród liści (szczególnie dębowych i bukowych), w miejscach trawiastych, w ogrodach, na pastwiskach[3].
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Grzyb mikoryzowy[3], Grzyb trujący (zatrucia muskarynowe)[4].
Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]
- lejkówka jadowita (Clitocybe rivulosa), która ma oszroniony kapelusz, a na jego powierzchni koncentrycznie ułożone mięsisto-kremowe plamy[4].
- lejkówka liściowa (Clitocybe phyllophila). Jest większa, jej blaszki słabo zbiegają i nie ma przebarwień na kapeluszu[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum. [dostęp 2016-10-26]. (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2016-10-26]. (ang.).
- ↑ a b c d Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e f g Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2015-12-16].