Leon Kosmulski
.jpg) Szkic do portretu Leona Kosmulskiego, aut. Jerzy Hoppen (1939) | |
| Data i miejsce urodzenia |
14 marca 1904 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 października 1952 |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
Leon Kosmulski (ur. 14 marca 1904 w Kijowie[1], zm. 9 października 1952 w Krakowie[2]) – polski artysta grafik.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jego rodzicami byli Maksymilian i Maria z d. Linke[3].
Gimnazjum ukończył w Gostyninie. Studia artystyczne rozpoczął w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu. Następnie przeniósł się do Wilna na Wydział Sztuk Pięknych tamtejszego Uniwersytetu im. Stefana Batorego. Malarstwa uczył go Ludomir Sleńdziński, a grafiki – Jerzy Hoppen, twórca wileńskiej szkoły rytowniczej[3]. W 1931 na uniwersytecie powołano Zakład Grafiki i Zdobnictwa, w którym studiował do uzyskania dyplomu w 1936. W tym samym roku zdobył wyróżnienie na „II Międzynarodowej Wystawie Drzeworytów” w Warszawie[4]. Z rekomendacji Hoppena pozostał na uczelni, pracując jako asystent do wybuchu II wojny światowej. W 1939 otrzymał nagrodę Funduszu im. Józefa Piłsudskiego za cykl miedziorytów Zapomniane groby[4].
W okresie okupacji niemieckiej przebywał w Wilnie. Angażował się w działalność konspiracyjną, wykonując ilustracje dla prasy podziemnej.
Po 1945 przeniósł się do Krakowa. Został adiunktem w katedrze rysunku na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej[2]. Nauczał rysunku odręcznego. W 1947 przystąpił do formacji artystycznej „Grupa 9 Grafików”.
Jego twórczość obejmowała przede wszystkim grafikę, zarówno warsztatową jak użytkową. Wykonywał drzeworyty, miedzioryty, ekslibrisy, plakaty, ilustrował książki i projektował ich oprawę graficzną. Malował sporadycznie.
Był osobą nie w pełni sprawną fizycznie i zmarł przedwcześnie w samotności[3]. Spoczął na cmentarzu Rakowickim[2]. Członkowie „Dziewiątki” i przyjaciele-artyści, pragnąc oddać mu hołd i pożegnać, zorganizowali w krakowskim Domu Plastyków wystawę pośmiertną jego prac. Jego dorobek artystyczny, w tym klocki drzeworytnicze, płyty miedziane i ok. 200 kompozycji graficznych zostało przekazanych do Muzeum Narodowego w Krakowie. W zbiorach Gabinetu Rycin Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego znajduje się tylko pięć jego prac.
Wybrana twórczość[edytuj | edytuj kod]
Malarstwo[edytuj | edytuj kod]
- Krajobraz z postaciami (olej na płótnie), 1936 – praca dyplomowa
- Pejzaż
- Pejzaż leśny, 1942
- Pejzaż leśny, 1943
Grafika[edytuj | edytuj kod]
- Cykl Kościoły wileńskie, 1935–1936
- Kościół św. Anny
- Wilno
- Święty Kazimierz, 1936
- Stare drzewa, 1938
- Cmentarz xx. Bernardynów, 1938
- Wilno – niegdyś stolica Wielkiego Księstwa Litewskiego..., 1938
- Cykl Zapomniane groby, 1938–1939
- Jan III Sobieski Król Polski, 1940
- Wejście do kościoła św. Jerzego od ul. Śniadeckich w Wilnie, 1940
- Kościół misjonarzy w Wilnie, 1944
- Autoportret, 1944
- Nad Wisłą, 1944
- Ruiny Warszawy, 1946
- Kościół św. Aleksandra
- Dom na Rynku Starego Miasta
- Warszawa – Fortepian Chopina
- Skały, 1948
- Tyniec, 1948
- Gdańsk, 1949
- Białystok, 1949
- Paryż – Ulica, 1950
- Krakowski Barbakan
- Miasto, 1952
- Wodopój, 1952
Ekslibrisy[edytuj | edytuj kod]
- Z księgozbioru Bolesława Żyndy
Ilustracje i opracowania graficzne książek[edytuj | edytuj kod]
- Oliver Twist, aut. Charles Dickens, wyd. 1950
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Landscape – Leon Kosmulski. Tartle. [dostęp 2024-04-21]. (ang.).
- ↑ a b c Nekrolog – Leon Kosmulski. Biblioteka Jagekllońska. [dostęp 2024-04-21]. (pol.).
- ↑ a b c W domenie publicznej życie zaczyna się po 70.. buwlog.uw.edu.pl. [dostęp 2024-04-21]. (pol.).
- ↑ a b Leon Kosmulski. Desa Unicum. [dostęp 2024-04-21]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- W domenie publicznej życie zaczyna się po 70. – edycja 2023 (cz. 3, odc. 2), buwlog.uw.edu.pl
- Jolanta Chrzanowska-Pieńkos, Andrzej Pieńkos, Leksykon sztuki polskiej XX wieku, Wydawnictwo Kurpisz, 2001 ISBN 83-86600-48-9
- Landscape – Leon Kosmulski, Tartle