Leon Lendzion
Data i miejsce urodzenia |
20 maja 1918 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
26 sierpnia 2005 |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie |
inżynier budownictwa, działacz społeczny |
Stanowisko |
poseł na Sejm PRL III, IV i V kadencji (1961–1972) |
Odznaczenia | |
Leon Bernard Lendzion (ur. 20 maja 1918 w Gdańsku, zm. 26 sierpnia 2005 tamże) – polski inżynier, działacz społeczny, poseł na Sejm PRL III, IV i V kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn przedwojennego przywódcy Polonii gdańskiej i posła do Volkstagu Antoniego Lendziona. Uczył się w Gimnazjum Polskim Macierzy Szkolnej w Gdańsku, gdzie w 1936 zdał egzamin maturalny. Następnie rozpoczął studia na gdańskiej Technische Hochschule (ówczesnej Politechnice Gdańskiej), z której wraz z innymi studentami Polakami został siłą usunięty w lutym 1939. W czasie II wojny światowej więzień obozów w Stutthofie (1939–1940) i Sachsenhausen (1940–1945). Po wojnie powrócił do Gdańska i podjął studia na Politechnice Gdańskiej, którą ukończył w 1948 z tytułem mgr inż. budownictwa lądowego. Pracował w Urzędzie Morskim w Gdyni, a następnie (od 1950 do 1978, kiedy przeszedł na emeryturę) w Stoczni Gdańskiej.
Wzorem swojego ojca zajął się działalnością społeczną. Pracował m.in. w sekcji byłej Polonii Towarzystwa Przyjaciół Gdańska, Związku Kombatantów i Byłych Więźniów Politycznych, Klubie Byłych Więźniów KL Stutthof. Od 1948 do 1954 był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku. W latach 1961–1972 był posłem na Sejm jako osoba bezpartyjna. Od 1973 do 1976 zasiadał w Wojewódzkiej Radzie Narodowej. W latach 1971–1983 członek prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. Był też wiceprzewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu FJN oraz wiceprzewodniczącym zarządu wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
Po przejściu na emeryturę zajął się działalnością na rzecz polsko-niemieckiego pojednania. Utrzymywał kontakty z niemieckimi organizacjami Aktion Sühnezeichen (Akcja Znaki Pokuty) oraz Zeichen der Hoffnung (Znaki Nadziei). Młodym Niemcom przekazywał swoje świadectwo o wojnie, obozach i cierpieniach.
Jego żoną była Helena z domu Mionskowska (1923–2015), z którą miał potomstwo. Został pochowany na cmentarzu Oliwskim (kwatera 9-1-5)[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Srebrny Krzyż Zasługi (1955)[2][3], Krzyż Oświęcimski (1985)[4] a także w 1999 Medal Księcia Mściwoja II[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Nota biograficzna w Gedanopedii.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 86, poz. 1027.
- ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
- ↑ Stefan Oberleitner, Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705-1990: vademecum dla kolekcjonerów. Polska Rzeczpospolita Ludowa, 1944-1990, Wydawnictwo Kanion, 1992, s. 123.
- Absolwenci i studenci Wyższej Szkoły Technicznej Wolnego Miasta Gdańska
- Absolwenci Politechniki Gdańskiej
- Członkowie Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu
- Członkowie Wojewódzkich Komitetów Frontu Jedności Narodu
- Członkowie ZBoWiD
- Działacze Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej
- Ludzie urodzeni w Gdańsku
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Oświęcimskim
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Pochowani na cmentarzu Oliwskim w Gdańsku
- Polacy w Wolnym Mieście Gdańsku
- Polscy działacze społeczni
- Polscy inżynierowie budownictwa
- Posłowie z okręgu Gdańsk (PRL)
- Radni Gdańska
- Radni Miejskich Rad Narodowych
- Radni Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku
- Więźniowie KL Sachsenhausen
- Więźniowie KL Stutthof
- Urodzeni w 1918
- Zmarli w 2005