Macchi M.3
_a_haditenger%C3%A9szeti_t%C3%A1maszponton_k%C3%A9sz%C3%BClt._Fortepan_57932.jpg) Zdobyczny Macchi L.3 w bazie w Cattaro w 1917 roku | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
dwupłat konstrukcji drewnianej |
| Załoga |
2 (pilot, obserwator) |
| Historia | |
| Data oblotu |
1916 |
| Wycofanie ze służby |
1924 |
| Liczba egz. |
ok. 200 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 silnik rzędowy Isotta Fraschini V.4B |
| Moc | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
15,95 m |
| Długość |
10,25 m |
| Wysokość |
3,33 m |
| Powierzchnia nośna |
45 m² |
| Masa | |
| Własna |
900 kg |
| Startowa |
1350 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
145 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
5 min 30 s na 1000 m, |
| Pułap |
5400 m |
| Zasięg |
450 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 działko kal. 40 mm i 1 km kal. 6,5 mm (lub 2 km kal. 6,5 mm) bomby o masie do 100 kg | |
| Użytkownicy | |
 Włochy
| |
Macchi M.3 (L.3) – włoska rozpoznawcza łódź latająca z okresu I wojny światowej, zaprojektowana i zbudowana w 1916 roku w wytwórni lotniczej Società Anonima Nieuport-Macchi w Varese. Samoloty te służyły do zadań rozpoznawczych, patrolowych, bombowych i dywersyjnych, a ze służby we włoskim lotnictwie zostały wycofane w 1924 roku.
Projekt i rozwój[edytuj | edytuj kod]
Wodnosamolot Macchi L.3 był pierwszą samodzielną konstrukcją zakładów Società Anonima Nieuport-Macchi, po modelach L.1 i L.2, bazujących na przechwyconej w 1915 roku austro-węgierskiej łodzi latającej Lohner L[1][a]. Prototyp L.3 oblatano w 1916 roku, po czym w kwietniu tego roku skierowano do produkcji seryjnej, budując do końca 1917 roku 107 sztuk, a do końca 1918 roku jeszcze kilkadziesiąt (łącznie powstało około 200 egzemplarzy)[1][2]. Wkrótce po rozpoczęciu produkcji nazwę samolotu zmieniono na M.3. Maszyna miała bardzo dobre osiągi i właściwości lotne, a także silne uzbrojenie (osiągnięty przez M.3 pułap 5400 metrów był w 1916 roku rekordowy w kategorii łodzi latających)[1].
Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
M.3 był łodzią latającą o układzie dwupłatu i konstrukcji całkowicie drewnianej[1]. Konstrukcja kadłuba skorupowa, o przekroju prostokątnym i sklejkowym pokryciu[1]. Długość samolotu wynosiła 10,25 metra, a jego wysokość 3,33 metra[1][b]. Podłodzie jednoredanowe[1]. Na końcu kadłuba znajdowało się klasyczne usterzenie drewniane, kryte płótnem[1]. Komora płatów dwuprzęsłowa, podparta dwoma parami zastrzałów z rurek o przekroju kroplowym oraz ukośnymi podporami końcówek górnego płata, wykrzyżowana drutem stalowym[1]. Skrzydła dwudźwigarowe, drewniane, o dużym skosie krawędzi natarcia, kryte płótnem[1]. Płat górny bez wzniosu, dolny z niewielkim wzniosem, o mniejszej rozpiętości[1]. Rozpiętość skrzydeł wynosiła 15,95 metra, a powierzchnia nośna 45 m²[1]. Pomocnicze małe pływaki o konstrukcji drewnianej i prostokątnym przekroju usytuowano pod skrajnymi zastrzałami dolnego płata[1]. Masa własna wynosiła 900 kg, zaś masa całkowita (startowa) 1350 kg[1].
Napęd stanowił chłodzony cieczą 6-cylindrowy silnik rzędowy Isotta Fraschini V.4B o mocy 118 kW (160 KM), zawieszony pod górnym płatem, w układzie pchającym[1]. Śmigło drewniane, dwułopatowe[1]. Prędkość maksymalna wynosiła 145 km/h[1]. Maszyna osiągała wysokość 1000 metrów w czasie 5 minut i 30 sekund, zaś na osiągnięcie 4000 metrów samolot potrzebował 38 minut[1]. Pułap wynosił 5400 metrów, a zasięg 450 km[1][c].
Kabina dwuosobowa, otwarta, osłonięta wiatrochronem, z miejscami obok siebie (pilot z lewej strony)[1]. Uzbrojenie samolotu składało się z działka lotniczego Hotchkiss kal. 40 mm i karabinu maszynowego Fiat-Revelli kal. 6,5 mm, umieszczonych na kadłubie przed stanowiskiem obserwatora (w części egzemplarzy w miejsce działka montowano drugi karabin maszynowy kal. 6,5 mm)[1]. Prócz tego pod skrzydłami mógł przenosić w wyrzutnikach do 100 kg bomb, zwalnianych przy pomocy mechanizmu linkowego[1].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Samoloty Macchi M.3 używane były podczas I wojny światowej przez Regia Marina do zadań rozpoznawczych, patrolowych, bombowych i dywersyjnych[1]. Silne uzbrojenie strzeleckie pozwalało na skuteczną obronę przed myśliwcami przeciwnika; M.3 bombardowały często austro-węgierskie bazy morskie w Cattaro i Poli oraz prowadziły rozpoznanie fotograficzne ruchów nieprzyjacielskiej floty[1]. Po zakończeniu wojny służyły do 1924 roku głównie jako samoloty szkolne, jak też latały w lotnictwie cywilnym[1][2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Macchi L.1 stanowił kopię austro-węgierskiej maszyny, wyłączając napęd i uzbrojenie, zaś L.2 był ulepszoną i pomniejszoną wersją pierwowzoru, wyprodukowaną w jednym egzemplarzu[1].
- ↑ Jońca 1969 ↓, s. 231 podaje, że długość samolotu wynosiła 9,97 metra.
- ↑ Jankiewicz 1986 ↓, s. 81 podaje, że pułap wynosił 2800 metrów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wiesław Bączkowski: Samoloty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-54-4.
- Jane’s Encyclopedia of Aviation. Michael J.H. Taylor (red.). London: Studio Editions, 1989. ISBN 1-85170-324-1. (ang.).
- Zbigniew Jankiewicz: Wodnosamoloty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1986. ISBN 83-11-07272-8.
- Adam Jońca: Lotnictwo morskie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1969.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Sylwetka samolotu Macchi L.3 w serwisie «Уголок неба». airwar.ru. [dostęp 2023-06-26]. (ros.).
